ARMENIAN QUESTION - BILINGUAL RUSSIAN & ENGLISH

Армен Айвазян: Вместо того, чтобы прочитать принятую в США резолюцию по Геноциду, в Армении играют в ромашки
Процесс международного признания Геноцида армян находится на пороге нового этапа: очень возможно, что Палата представителей США (менее вероятно, и Сенат) примет 106-ую резолюцию о Геноциде армян, представленную в Конгресс США еще в январе. Если это произойдет, то многие другие государства по цепной реакции примут резолюции подобного рода. Однако, что же последует за этим? Вот главный вопрос, ответа на который у армянских политических структур, к сожалению, попросту нет. И откуда ему взяться, если даже уже свершившиеся и обсуждаемые признания не были подвергнуты мало-мальски адекватному анализу. Перед нами стоят серьезные проблемы.
Прежде всего - проблема информации и анализа (включая элементарную информированность). Ежедневно СМИ сообщают о процессе международного признания Геноцида армян. Но кто в Армении видел-читал текст самой последней 106-ой резолюции? Напечатала ли армянская пресса проект этой резолюции, чтобы сделать доступным ее серьезное и профессиональное изучение политическими силами, экспертами и обществом в целом? Где ее официальный перевод на армянский, представленный Министерством иностранных дел Армении? Где сравнительный анализ этой и предыдущих резолюций, принятых Конгрессом США в 1975 и 1984 гг. (148-ой и 247-ой резолюций)? Ничего подобного не предпринято. Здесь мы лишь отметим, что от резолюций 1975 и 1984 гг. 106-ая выгодно отличается своей тщательной историко-правовой разработанностью (она состоит из 30 аргументированных статей). В ней подтверждается историческая правда, более полно очерчены хронологические рамки Геноцида армян - с 1915 по 1923 гг. (не только 1915 год, как, например, в резолюции, принятой в 1975 г.), четко указывается число жертв: 2 млн. депортированных, из коих 1,5 млн. уничтожены. Резолюция подчеркивает с политической и правовой точки зрения очень важное обстоятельство: армяне были истреблены "на своей исторической родине, где проживали более 2500 лет".
Особо болезненна для армянской среды проблема правильной и трезвой оценки. Что будет означать для Армении принятие данной резолюции? Ведь, к примеру, Италия, Канада, Польша признали Геноцид армян, но что изменилось в политике, проводимой этими странами по отношению к Армении, Азербайджану, Турции, проблеме Арцаха (Нагорного Карабаха)? В действительности - ничего. Самое главное, насколько такие резолюции могут способствовать сегодня самой актуальной задаче - обеспечению безопасности Армении?
Вопрос признания Геноцида был поднят еще до обретения Арменией независимости, и в течение десятилетий являлся основным поприщем политической деятельности армянской диаспоры - Спюрка. Но сегодня положение Армении и армянства кардинальным образом изменилось: есть нагорно-карабахский конфликт, Джавахк, азербайджано-турецкая блокада, опасность возобновления войны. Короче говоря, налицо проблема физической безопасности Армении.
Однако, признание геноцида - причем, без серьезных исследований и планирования - так и осталось основной мишенью политической деятельности Спюрка, поглощая огромные национальные ресурсы и человеческий потенциал, за счет работы на других важных национальных фронтах. В практике структур Спюрка международному признанию Геноцида придается явный приоритет над актуальными проблемами безопасности Армении.
Армения сама тоже до сих пор рассматривает карабахскую проблему в отрыве от вопроса международного признания Геноцида, да и от Армянского вопроса в целом. Но ведь с возможным в недалеком будущем всеобщим признанием Геноцида сам Армянский вопрос никуда из международной политики не исчезнет. Ведь суть Армянского вопроса состоит не в признании Геноцида, а в создании полноценной армянской государственности на такой территории, которая обеспечила бы длительное безопасное существование и развитие армянской цивилизации. В этом плане разработок о дальнейших действиях армянства не существует.
Короче говоря, армянская политическая элита и общество в целом проявляют по отношению к международным признаниям Геноцида безответственный, чуть-ли не детский подход, напоминающий известную игру с ромашкой "любит-не-любит", в данном случае с припевом - "признает-не-признает". Между тем, верное корректирование и направление (каким бы сложным это не было) данного процесса может дать огромный политический капитал Армении и армянству в целом.
Давно настало время, чтобы Армения и армянство оценивали подобные резолюции по собственным (пока не сформулированным) критериям, которые соответствуют как исторической действительности, так и национально-государственным интересам. Ниже предлагаем пять главных критериев для такой оценки:
• Точное обозначение хронологических рамок Геноцида - 1894-1923 гг.
• Необходимое упоминание о том, что армяне были уничтожены на их исторической родине - в западной части Армении;
• Четкое указание государства, совершившего это преступление против человечества - Османской Турции, а также прямое осуждение ее правопреемника - Республики Турция - за отрицание Геноцида армян и осуществление враждебных действий уже против сегодняшней Армении (блокада, пропагандистская война, отказ от дипломатических отношений, военная помощь Азербайджану и т.д.);
• Признание ответственности турецкого государства перед армянским государством как перед конечным выразителем и представителем интересов армянского народа, а также необходимости компенсации именно Республике Армения (речь идет, прежде всего, о территориальной компенсации);
• Обязательность увязки последствий Геноцида с нынешней геополитической ситуацией в регионе. Иначе говоря - признание основополагающего воздействия Геноцида на безопасность Армении и региона.
Дело в том, что Геноцид создал территориальную проблему, сузив исторический ареал проживания армян до критически опасных размеров, угрожающих самому выживанию нации. Именно в этом ключе следует расматривать проблему освобождения Арцаха (благодаря чему границы Армении приобрели обороноспособность и минимально необходимую стратегическую глубину), а также обеспечение безопасного развития армянства Джавахка.
Задача армянской дипломатии - грамотно привязать международное признание Геноцида армян к справедливому урегулированию нагорно-карабахского конфликта и достижение устойчивого мира в регионе. Международное сообщество, признавая Геноцид, обязано совершить следующий логический шаг - признать право армян на Арцах, включая всю освобожденную территорию. Между тем, в последнее время, параллельно с ростом внимания к вопросу о Геноциде как в публикациях западных СМИ, так и в политике некоторых стран начинает просматриваться тенденция к усилению проазербайджанских позиций в нагорно-карабахском вопросе Это может полностью обесценить процесс международного признания Геноцида армян.
Вышеуказанные критерии относительно ответственности и компенсации пока не нашли отражения ни в одной из резолюций, принятых международными инстанциями. 106-ая резолюция также не является исключением. Она не содержит четкого и однозначного осуждения сегодняшней Республики Турция. Более того, после встречи с турецким послом 10 октября 2007 г. лидер фракции демократов в Конгрессе США Стени Хойер выразил надежду на понимание Турцией того, что эта резолюция осуждает не ее сегодняшнее правительство, а лишь "другое правительство в другое время". Интересно, как сразу же после принятия 106-ой резолюции Комитетом по внешним отношениям Палаты представителей Конгресса США ее председатель Том Лантос объявил, что он вскоре представит в комитет вторую резолюцию, подтверждающую дружбу и союзничество между Турцией и США.
Однако время не ждет. Армения уже сегодня должна приступить к разработке и осуществлению следующего этапа политики по преодолению последствий Геноцида. Завтра, когда станут фактами, с одной стороны всеобщее международное признание Геноцида, а с другой - поредевший и ослабленный в результате ускорившегося процесса ассимиляции Спюрк, будет уже поздно.
Прагматизм внешней политики Армении заключается не в игнорировании очевидной враждебности Турции, а в полноценной актуализации Армянского вопроса, прежде всего посредством реалистически продуманных предложений о территориальных компенсациях Армении.
Армен Айвазян - доктор политических наук, директор Центра стратегических исследований "Арарат"
Постоянный адрес новости: www.regnum.ru/news/898381.html00:15 12.10.2007Закавказская шеф-редакция ИА REGNUM

This is the English version of the article originally published in Armenian and Russian
(AZG daily, 10 Oct 2007; YERKIR weekly, 12 Oct 2007; REGNUM News Agency, 12.10.2007)

Armenia's foreign policy must be based on a comprehensive response to the Armenian Question

The process of the international recognition of the Armenian Genocide is at the threshold of a new phase: it is very possible that the U.S. House of Representatives (and the Senate, with lesser likelihood) will adopt the Resolution 106 on the Armenian Genocide, introduced in the U.S. Congress in January. If it were to happen, many other countries would adopt similar resolutions in a chain reaction. However, what will follow then? That is the principal question, which unfortunately has not been answered by the Armenian political structures. And where could such an answer come from if the currently achieved and discussed recognitions were not subjected to a more or less adequate analysis? We are facing serious problems.
Above all is the problem of information and analysis (including elementary awareness). The media reports daily on the process of international recognition of the Armenian Genocide. However, who in Armenia has seen or read the text of the very recent R106? Has the Armenian press printed the actual resolution to enable its serious and professional study by political forces, experts and the public in general? Where is its official Armenian translation provided by the Ministry of Foreign Affairs of Armenia? Where is the comparative analysis of this and previous resolutions adopted by the U.S. Congress in 1975 and 1984 (the 148th and 247th resolutions, respectively)? Nothing of this sort has been undertaken. Here, it will only be noted that the R106 qualitatively differs from the 1975 and 1984 resolutions in its thorough historical and legal formulation (it consists of 30 articles well supported by the facts and arguments). It confirms the historical truth. It outlines the chronological framework of the Armenian Genocide more comprehensively: from 1915 to 1923 (unlike the resolution adopted in 1975, which only noted the year of 1915). It clearly states the number of victims: 2 million deportees, of whom 1.5 million were killed. The resolution underscores a circumstance that is very important from political and legal perspectives: “the Armenian Genocide... succeeded in the elimination of the over 2,500-year presence of Armenians in their historic homeland.”
The problem of correct and sober assessment is particularly sensitive. What would the adoption of this resolution mean to Armenia? For example, Italy, Canada, Poland recognized the Armenian Genocide, but what changes took place in their policies towards Armenia, Azerbaijan, Turkey, or the problem of Artsakh? In reality, nothing changed. Most importantly, to what extent can such resolutions contribute to the most urgent task – the guarantee of the security of Armenia?
The question of Genocide recognition was raised even before the independence of Armenia and for decades it was the main field of political activity of the Armenian Diaspora – the Spyurk. However, today the situation of Armenia and Armenians has changed radically: there is the Nagorno-Karabakh conflict, the situation in Javakhq, the Azerbaijani-Turkish blockade, the danger of the resumption of war. In short, the problem of the physical security of Armenia is a very real one.
However, the genocide recognition campaign, conducted without serious research and planning, still remains the main aim of political activity of the Diaspora, consuming huge amounts of national resources and human potential at the expense of efforts on other important national fronts. In their activities the Diaspora’s organizational structures give an obvious priority to the international recognition of the Genocide over current security problems of Armenia.
Armenia itself still separates the Karabakh problem from the process of international recognition of the Genocide, and considers it apart even from the Armenian Question at large. But the possible universal recognition of the Genocide in the not-so-distant future will not mean the vanishing of the Armenian Question from the international political arena. Since the essence of the Armenian question is not the international recognition of the Genocide, but the creation of a mature Armenian state on such a territory, which would insure a safe, viable existence and development of the Armenian civilization. From that perspective there are no developed plans on further activities of the Armenians.
In short, the Armenian political elite and society on the whole display an irresponsible, almost childish approach to the question of international recognition of the Genocide, one that resembles the whimsical game “she loves me, she loves me not”, in this case with the refrain “she recognizes, she does not recognize”. In the meantime, a correct reorientation (regardless how difficult) of this process may give immense political capital to Armenia and the Armenians in general.
It is long overdue that Armenia and Armenians evaluated similar resolutions with their own (still not formulated) criteria, which would correspond to the historical reality as well as national and state interests. Below are five main criteria for such assessment:
· Accurate indication of the chronology of the Genocide: 1894-1923;
· Necessary mentioning of the fact that the Armenians were annihilated in their homeland – the western part of Armenia;
· Unambiguous indication of the state, which committed this crime against humanity, i.e. Ottoman Turkey, as well as the direct condemnation of its legal successor, the Republic of Turkey, for denying the Armenian Genocide and committing hostile acts towards present-day Armenia (the blockade, the refusal to establish diplomatic relations, the information warfare, the military aid to Azerbaijan, etc.);
· Recognition of the responsibility of the Turkish state before the Armenian state, the ultimate representative of the interests of the Armenian nation, and the necessity of compensating, particularly, the Republic of Armenia (implying, above all, the territorial compensation);
· Mandatory linkage of the consequences of the Genocide with the current geopolitical situation in the region. In other words – the acknowledgement of the foremost effect of the Genocide on the security of Armenia and the region.
The truth is that the Genocide created a territorial problem by decreasing the historical area of habitation of Armenians to a critically dangerous scale, threatening the very existence of the nation. It is exactly in this context that one must view the issue of liberation of Artsakh (thanks to which the borders of Armenia acquired defensibility and minimally necessary strategic depth), as well as the provision for the secure development of the Armenians of Javakhq.
The task of Armenian diplomacy is to skillfully tie the international recognition of the Armenian Genocide to a just resolution of the Nagorno Karabakh conflict and the achievement of lasting security in the region. By recognizing the Genocide, the international community is obligated to make the next logical step and recognize the right of Armenians to Artsakh, including all of the liberated territory. Meanwhile, in parallel with the increase in attention to the issue of the Genocide in the publications of western media as well as in the politics of certain countries, recently, there is a notable tendency of strengthening pro-Azerbaijani positions regarding the Nagorno-Karabakh conflict. This may completely devalue the process of international recognition of the Armenian Genocide.
The above-mentioned criteria regarding responsibility and compensation have not yet been included in any of the resolutions adopted by international institutions. The R106 is not an exception either. It does not contain a clear and unambiguous condemnation of the current Republic of Turkey. Though by accepting the timeframe of the Armenian Genocide between the years of 1915 to 1923, the resolution necessarily implies the responsibility of the founders of this republic as well (they were in control of the most of current territory of Turkey since 1920).
It is true that the last section of the resolution calls upon the US President “to ensure that the foreign policy of the United States reflects appropriate understanding and sensitivity concerning issues related to human rights, ethnic cleansing, and genocide documented in the United States record relating to the Armenian Genocide and the consequences of the failure to realize a just resolution.” However, the fair statement about "the consequences of the failure to realize a just resolution" is ambiguous. A direct referring to the current geopolitical predicament of Armenia as a consequence of the Genocide is absolutely needed.
Moreover, after meeting with the Turkish Ambassador on October 10th of 2007 the second-ranking Democrat in the House, Majority Leader Steny Hoyer, a supporter of the R106, expressed hope that Turkey would realize it is not a condemnation of its current government but rather of "another government, at another time." The Democratic Representative Tom Lantos, the chairman of the House Committee on Foreign Affairs, in turn, said he would soon propose a second resolution reaffirming the US-Turkish alliance and friendship.
Anyway, time does not wait. It is today that Armenia must begin the development and realization of the next phase of the policy for overcoming the consequences of the Genocide. Tomorrow, when it will have on the one hand the universal recognition of the Genocide and, on the other, a dwindled and weakened Diaspora (as a result of an accelerated process of assimilation) it will be too late.
The pragmatism of the foreign policy of Armenia means not the blatant ignoring of the apparent animosity of Turkey, but a comprehensive response to the Armenian Question, first of all with the help of realistically thought out propositions regarding territorial compensations to Armenia.
ARMEN AYVAZYAN
Ph.D. in Political Science, Director of the “Ararat” Center for Strategic Research

BACHEH LAAT

رئیس جمهور فعلی ایران مأمور ضربت جمهوری اسلامی بوده است.

رئیس جمهور فعلی ایران مأمور ضربت جمهوری اسلامی بوده است.

در سیزدهم جولای هزار و نهصد و هشتاد و نه، یک فرار با عجله ازجلوی یک مجموعه آپارتمانی در 5....در وین انجام شد.

دو خبرنگار در نشریه استرین ویکلی پروفیل، به نامهای سیبل هامن و مارتین ستادنگر، داستان را بدین ترتیب باز سازی کردند:

یک مامور مخفی توسط گلوله مضروب شد و دو نفر او را به میان دو ماشین پارک شده کشیده بودند.
او از چند نقطه مجروح شده و خونریزی میداد.

مردی که سوار موتورسیکلتی بود کنار او توقف کرد، همه چهار نفر آنها عضو یک گروه تکاوران تروریستی بودند که در همان لحظه در طبقه چهارم در یک آپارتمان دو اطاقه دست به کشتار خونینی زده بودند و حالا داشتند فرار میکردند

بعد از چند جمله کوتاه که رد و بدل کردند، مردی که روی موتور سیکلت بود با سرعت دور شد در حالیکه یکی از جنایتکاران را با خود حمل میکرد.

سه مردی که در آپارتمان کشته شده بودند. عبدالرحمان قاسملو که رهبر حزب دمکرات کردستان ایران بود. و دو نفر همکارش عبداله قادری آذر و فادیل رسولی نام داشتند.

هر سه آنها توسط کسانیکه ظاهرأ برای انجام مذاکراتی از طرف دولت ایران آمده بودند اغوا شده بودند .
حدود شانزده سال بعد در تابستان دو هزار و پنج یک (شاهد ، د، ) که یک ژورنالیست ایرانی در تبعید است و در فرانسه بسر میبرد اعلام کرد مردی که با موتور سیکلت گریخت کسی جز محمود احمدی نژاد رئیس جمهور رژیم جمهوری نیست.

آیا این اتهام واقعیت داشت یا فقط بخشی از اتهامات مبارزاتی برای بی حیثیت کردن رهبری بود؟

سخنگوی وزارت امور خارجه ایران حمیدرضا آصفی اتهام را رد کرد و آنرا مسخره و بدون اساس دانست. و ادعا کرد که این شایعات کار سیهونست هاست.

یاد داشت آلن . گروگانهای آمریکائی که احمدی نژاد را یکی از دستگیر کنندگان خود تشخیص دادند هم بخشی از دسیسه های سیهونیستی اعلام شدند

در سپتامبر هزار و نهصد و نود و دو یعنی سه سال بعد از قتل قاسملو و همکارانش در شهر وین چهار نفر دیگر از مخالفین کرد منجمله جانشین قاسملو در رستوران میکونوس در برلین کشته شدند.

عطف به بررسی آلمانها در ماجرای قتلهای میکونوس این دو نویسنده یعنی هامن و استادینگر می نویسند که یک چیز مسلم است:

از زمان انقلاب هزار و نهصد و هفتاد و نه، تعدادی از مخالفین رژیم جمهوری اسلامی ترور شده اند و باید تهران را در پشت این ماجراها دید. بر طبق اسناد موجود در مراجع بررسی جنایات در آلمان سی و سه نفر از مخالفین رژیم اسلامی به طرز فجیعی به قتل رسیدند

در سال هزارونهصدو هفتاد هفت. محاکمه میکونوس در دادگاه های قضائی آلمان زنجیره فرمان قتل را روشن کرد و مشخص ساخت که در عملیات آن یک گروه تکاور تروریستی دست داشته اند.
یک شاهد دیگر (شاهد ، سی، ) او هم مانند شاهد د، است که او هم از مهاجرین فراری ایران بود رابطه ای با بعضی ارگانهای قدرت در ایران داشت در باره سخت گیری رژیم گواهی داد . بر طبق گواهی او قربانیان انتخاب می شدند و محلشان مشخص می شد و سپس تسویه میشدند.

برحسب گواهی شاهد سی هر حکم قتل بصورت نوشته تنظیم میشد و از طریق کد محرمانه ابلاغ میشد.
مأمورین مخفی موقعیت را از نظر منطقه مورد نظر مشخص میساختند و لیست تقاضاهای خود را از نظر اسلحه و وسائل نقلیه تنظیم میکردند. محاسبات توسط سفارت ایران در هر کشور مورد نظر انجام میگرفت .

ب کا إ- آنرا " منظم ترین جرم از نوع پیش رفته آن" مینامد.

در جولای دوهزاروپنج دو خبرنگار نشریه – ورلد پالیتیک رویو هافمن و استنهوف با شاهد ، د، تلفنی صحبت کردند.
اینجا این مصاحبه را برای اولین بار به فارسی عرضه میداریم.


ژورنالیست ایرانی ، د، در باجه تلفن در فرانسه ایستاده است . او به تازگی از ایران گریخته و حاضر نیست مشخصات خود را افشاء کند. زیرا نگران است.

یک افسر پاسدار به نام ناصر تقی پور کمی قبل از مرگ مشکوک خود برای او پرده از مطالب انفجار انگیزی برداشته بود. تقی پور اعتراف کرده بود که خود عضوی از گروه ترور عبدالرحمن قاسملو و دو نفر کرد دیگر در وین بوده است.

او همچنین اعتراف کرده بود که رئیس جمهور رژیم اسلامی محمود احمدی نژاد هم عضوی از این کماندو های تروریست بوده است

در بیستم می ماه دوهزار و پنج یک عضو حزب سبز در پارلمان اتریش ، پیتر پیلز، با شاهد ،د، گفتگوی مفصلی داشته است. در این موقع احمدی نژاد کاندیدای ریاست جمهور بوده است. اما بسختی میشد باور کرده که او در میان کسانی باشد که ممکن است رأی بیاوردند.

نام او بگفته پیلز، فقط بمناسبت سخن بمیان آمد .
اینکه گفتار ، د، چقدر صحت دارد و ادعای او در چه حد صحیح است این چیزی بود که در این مصاحبه پیلز میخواست دریابد.

پروفیل(خبرنگار) ، چطور شد که ناصر تقی پور در باره تیم ضربت در وین با تو سخن گفت.

د : من تقی پور را از سالهای نیمه هزار و نهصد و نود میشناختم. او دوست فامیل من بود و بدنبال من در شغل من آمد. در همانجائی که من تحصیل کردم و همانگونه که من خبرنگار شدم. ما حدودأ یک یا دو بار در ماه همدیگر را میدیدیم و با هم در هر موردی از اوضاع جاری سخن میگفتیم.

پروفیل: آیا در مواردی با هم بحث و جدل هم میکردید؟

د : برای مدت زیادی تقی پور خیلی به دولت وفادار بود. ما غالبأ اختلاف نظرهائی داشتیم. او در سپاه پاسداران خیلی فعال بود. ارزش های انقلابی برای او خیلی مهم بود.

پروفیل: موقعیت تقی پور چه بود؟

د : وقتی پاسداران تشکیل شد ، هنوز ساختمان منظمی نداشتند. آنها فقط برای انقلاب ضد شاه بوجود آمده بودند . ابتدا اینها مردم عادی بودند که بر ضد شاه مسلح شده بودند وگرنه در ابتدا آنها بصورت مامور دولت و افسر نبودند.

وقتی عاقبت این تشکیلات رسمی شد. او بعنوان یک سرهنگ شناخته شد و در واحد القدس مشغول به کار شد. این واحد مسئول تأمین تشکیلات امنیتی و سایر کارهای شدند.

پروفیل : وقتی ماجرای مربوط به قتل کردها را برای تو گفت درجه اش چی بود؟

د: او سردار بود که یک درجه اسلامی است چیزی شبیه ژنرال.

پرو فیل : آیا در آنموقع با رهبران سیاسی مملکت در ارتباط بود؟

د: در آنموقع دوستی نزدیک با پسر هاشمی رفسنجانی که رئیس جمهور رژیم بود داشت.

پروفایل: نام پسر او چه بود؟

د: جاسر رفسنجانی

پروفیل: موقعیتش چی بود؟

د: درجه مخصوصی نداشت. در دفتر پدرش کار میکرد که آنوقت هنوز رئیس جمهور بود.

پروفیل : چه موقع تقی پور در باره قتل در وین با تو حرف زد.

د: با تقویم ایرانی در سال هزار و سیصد و هشتاد. لذا – سه سال و نیم پیش.

پروفیل: تصور میکنی که بچه دلیلی او مخصوصأ ترا انتخاب کرد که این وقایع را برایت بگوید نسبت به کسان دیگر.

د: من دقیقأ همین سؤال را در آن موقع از او کردم و او گفت به دو دلیل: اولأ بدلیل اینکه ترا از کودکی میشناسم و به تو اعتماد دارم و دوم برای اینکه تو یک ژورنالیست هستی و اگر قرار باشد این اطلاعات در موقعیتی منتشر شود تو میدانی چه موقع و کجا، زیرا تو این رشته را میشناسی.

پروفیل: این گفتگو کجا و تحت چه شرایطی انجام یافت؟

د: خانه من در نزدیکی محل کار او بود و او بمن تلفنی گفت که مایل است با من سخن بگوید . از او پرسیدم که میخواهد مستقیمأ به محل کارش بروم و او گفت نه، بلکه بهتر است به خانه والدینش بروم . لذا آنجا ملاقات کردیم. ساعت از ده شب گذشته بود.

ابتدا او حدود یکساعت در باره موضوعات مختلف سخن گفت. من متوجه شدم که بگونه ای عصبی و ناراحت است. بعد از او پرسیدم چه میخواست بمن بگوید. زیرا مطمئنأ مرا برای پرحرفی دعوت نکرده.

و او گفت درست است و او تمایل دارد نوعی اعتراف برای من بکند و گفت:" من انتظار نوعی ابلاغ مأموریت دارم که باید برایش به یک سفر بروم . اگر از این سفر بازگشتم باید قول بدهی که هر چه میشنوی را فراموش خواهی کرد.

اما اگر اتفاقی برای من افتاد آنوقت میتوانی این وقایع را منتشر سازی." و بعد هم گفت اگر آنچه میگویم را اجرا کنی دیگر اشکالی نخواهی داشت.

پروفیل: و بعد او داستان قتل را برایت گفت. چرا؟ آیا منظورش این بود که به کسی آزاری برساند؟ یا میخواست آنرا از سینه خود خارج کند؟

د: من خود نمی دانستم چرا دارد اینها را به من میگوید. تنها مدتها بعد فهمیدم هدفش چه بوده. تصور من به این نتیجه رسیده بود که رژیم دارد سپاه پاسداران و واحد القدس را بعنوان یک وسیله برای اهداف خویش بکار میبرد و او خود را نیز مسئول میدانست. احساس میکرد که فریب خورده.

پروفیل : چگونه؟

د: منظور اصلی از تشکیل القدس حمایت از آزادی در همه جهان بود اما این واحد مرتبأ از این هدف دورتر و دورتر میشد و بصورت وسیله ای برای از بین بردن مخالفان رژیم در آمده بود.

پروفیل: و او هم با آن جریان حرکت میکرد؟

د: رهبری شروع به ثروتمند شدن خود کرده بود. آنها پولهای زیادی در اختیار داشتند که همه را بحسابهای شخصی خود منتقل میکردند.

پروفیل: در زمان گفتگوی شما، تقی پور معتقد بود که اقدام به قتل در وین کار درستی بوده؟

د: تصور نمی کنم . او مطمئنأ احساس عذاب وجدان داشت. وگرنه دلیل نداشت که آن سخنان را برای من بگوید.

پروفیل: آن مآموریتی که میخواست برود چه بود که در باره اش نگرانی داشت؟

د: پاسداران در طرح و توسعه هم شرکت داشتند. بدلیل شهرتی که داشتند. او با توجه به صلاحیت و شرایط خود بسیار متعجب شده بود که برای یک طرح توسعه فرستاد شود و بطور واضحی می ترسید.

در مدت زمان کوتاهی از آنچه می ترسید اتفاق افتاد. او را در جنوب ایران در حالیکه غرق شده بود یافتند. زیرا در رودخانه کارون شیرجه کرده بود. این چیزی بود که رژیم گفت.

پروفیل: آیا او صراحتأ گفت که احمدی نژاد شرکت در اعمال کماندوئی وین داشته است؟

د: او چندین بار به این نکته اشاره کرد.

پروفیل: تو یک گزارش کتبی برای ابول الحسن بنی صدر که بعنوان مخالف رژیم درپاریس در تبعید بسر می برد نوشته ای اما نام احمدی نژاد در آن نیست؟

د: آن یک گزارش عمومی بود و با بنی صدر بنا به خواسته او توافق کرده بودم که نامی از کسی برده نشود.

پروفیل: اما اسامی کسانی در گزارش تو آمده .

د: تنها کسانی که شناسائی شده بودند. کسان دیگری بودند که از آنها نام نمیبرم تا خود شناخته نشوم.

پروفیل: چه موقع آن گزارش را نوشتی؟

د: گزارش اولیه را وقتی نوشتم که هنوز خود در ایران بودم. نه در فرانسه. آن گزارش روی سخت افزار کامپیوتر من بود که توسط دولت ضبط شد و توانستند گزارش روی آن را از کد خارچ کنند.

پروفیل: بعد از اینکه خانه تو را در تهران جستجو کردند، تو از ایران فرار کردی، این چه موقع بود ؟

د: من مایل نیستم زمان دقیقی بگویم اجازه بدهید بگویم کم تر ازیکسال پیش.

پروفیل: و آنموقع چه گونه توانستی با بنی صدر تماس حاصل کنی؟

د: قبل از اینکه به پاریس بیایم، او را شخصأ نمی شناختم. اما چیزهائی در باره او می دانستم. ابتدا هیچ سخنی در باره ماجرای وین نگفتم. بعدها وقتی بین ما اطمینان خاطر حاصل شد آن گزارش را دادم.

پروفیل : وقتی داشتی گزارش خود را می نوشتی آیا میدانستی که احمدی نژاد کاندید ریاست جمهوری رژیم است.

د: وقتی گزارش اولیه را روی کامپیوتر خود در ایران نوشتم این مطلب را هنوز نمی دانستم ، بعدأ وقتی با بنی صدر بودم آنرا میدانستم.

پروفیل: رل احمدی نژاد در وین چی بود؟

د: او بنوعی نیروی پشتیبانی بود. اگر برای نیروهای کماندو اتفاقی می افتاد او باید جای نشین میشد. اما مورد احتیاج واقع نشد.

پروفیل: اما او در صحنه بود.

د: او جلوی ساختمان منتظر ایستاده بود.

پروفیل: در هزارونهصدوهشتادو نه ، موقعیت احمدی نژاد در سپاه پاسداران چه بود.

د: در آنموقع هنوز درجه در سپاه پاسداران یا القدس وجود نداشت. بعدأ این مدارج معرفی شد. بدرستی نمیدانم چه موقع . لطفأ زودتر سؤالات خود را تمام کنید من باید تلفن را قطع کنم.

پروفیل: فقط چند سؤال دیگر. کماندو های تروریست در وین چند نفر بودند.

د: یک تیم مذاکره کننده بودند و یک گردان ضربت. احمدی نژاد شخص رابط بین سفارت ایران در وین و گردان ضربت بود.

همچنین وظیفه او تأمین احتیاجات سلاحی بود. او آنها را از سفارت به خانه ای برد که در آنجا قتل صورت گرفت.

پروفیل: چند نفر در گردان ضربت بودند. از منابع مختلف خبر میرسد که علاوه بر این دو تیم یک تیم سوم هم وجود داشته است.

د: با احمدی نژاد که بعنوان نیروی پشتیبانی بود سه نفر در تیم ضربت بودند. کسی نمیتواند از واحد سوم بگوید. کسان دیگری بودند که برای تیم ضربت وسائل تهیه میکردند. و اگر آنها در کار خود موفق نمی شدند این عده فورآ بمیدان می آمدند.

پروفیل: در گزارش خود می نویسی ، دونفری که ماشه را کشیدند و قتل را صورت دادند از ابودبی به استرالیا رفته بودند و از آنجا به وین و البته تحت نام عوضی . احمدی نژاد چگونه به کشور وارد شد.

د: با پاسپورت دیپلمات.

پروفیل : آیا نام واقعی خود را بکار برده بود؟

د: نمیدانم

پروفیل: یک سؤال شخص چرا نمی خواهی نام واقعی خود را بیان کنی؟

د: نمی خواهم اقوام خود را در ایران در خطر بگذارم. بعلاوه احساس راحتی در این کار نمی کنم. زیرا منهم در خطر زندگی میکنم. من در فرانسه حمایت گرفته ام اما خود باید مواظب خویش باشم.

پروفیل: آیا آمادگی داری که به بازرسان اتریشی اعتراف نامه بدهی ؟

د: بله در صورتیکه مشخصات من فاش نشود.

پروفیل: آیا تاکنون مراجع مسئول در اتریش با تو تماس گرفته اند.

د: بله توسط وزیر کشور جورج هافمن اوستنهوف در مصاحبه با شاهد، د، که ابتدا در استرین ویکلی چاپ شد در جولای دوهزار و پنج
ترجمه آلمانی آن را میتوان در اینجا دید. ترجمه انگلیس توسط جان رزنتال انجام گرفته و ترجمه فارسی توسط همکاران آلن.

كشف الاسرار نوشته امام خميني،

رياضي:"شما ياوه گويان با زندگاني معنوي و سعادت اجتماعي يك گروه انبوه صدها هزار ميليون نفري بازي ميكنيد."

كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 74
* صد هزار ميليون ميشود صد ميليارد نفر، صدها هزار ميليون را خودتون حساب كنيد. جمعيت جهان چند نفره؟

ميليونها ميليون سلاطين و بزرگان و فلاسفه در عالم آمدند.

كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 176
"اسلام ميليونها حكم دارد."
كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 55
فلسفه:

"فيثاغورث حكيم در زمان سليمان بود و حكمت را از او اخذ كرد."
كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 32

* فيثاغورث در قرن پنجم پيش از ميلاد در يونان زندگي ميكرد و حضرت سليمان در قرن 10 قبل از ميلاد در اورشليم زندگي ميكرد. بين اين دو نفر پنج قرن اختلاف هست.
"انبذقلس فيلسوف بزرگ در زمان داوود نبي بود و حكمت را از او و از لقمان حكيم اتخاذ كرد."

كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 33
*انبذقلس - Empedocles - فيلسوف بزرگ يوناني در قرن پنجم پيش از ميلاد و حضرت داوود در قرن دهم پيش از ميلاد زندگي ميكردند.

" از حكما و فلاسفه بزرگ ديگر اسكندر است"
كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 35
* انصافاً اين يكي درست بود. اسكندر مقدوني از فيلسوفان و حكيمان بزرگ تاريخه. اگه شك دارين برين تاريخ بخونين.
تاريخ:

"اين موضوع مربوط به امروز و ديروز نيست. دو هزار سال است كه آمريكا ما را استعمار كرده است"
ديدار با دانشجويان خط امام پس از گروگانگيري اعضاي سفارت آمريكا، جماران، 19 آبان 1358

پزشكي:

"امروز بر دكترهاي كشور ثابت شده كه براي علاج ناخوشيهايي مثل تيفوس و تيفوئيد (حصبه) چاره اي جز عمل كردن به طبق دستورات يوناني نيست و علاجهاي اروپايي نميتوانند كاري به اينگونه مرضها بكنند"
كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 280
هنر:

اوريانا فالاچي در مصاحبه با امام خميني (متن كامل سخنراني در كتاب مصاحبه با تاريخ نوشته فالاچي- البته اگه كتاب رو تو دست دوم فروشي ها پيدا كردين)
سوال: شما موسيقي را عامل فساد و شهوتراني دانسته ايد. ولي آيا آثار موسيقي كساني چون باخ و موتسارت و بتهون و وردي را نيز با اين همه معنويت آنها عامل فساد ميدانيد؟

امام خميني: من اينهايي را كه اسم برديد نميشناسم ولي اگر مارش جنگي ساخته باشند كارشان خوب است. در غير اينصورت كارشان قابل قبول نيست.
سياست:

"اسلام به كاخ كرملين هم كشيده شده، به كاخ سفيد هم كشيده شده. به آمريكاي لاتين هم رفته. به افريقا هم رفته، به مصر هم رفته. ملزم كرده است همه آنها را كه از اسلام اطاعت كنند."
ديدار با رئيس جمهور و مقامات كشور، جماران، 18 مرداد 1363

* يكي از بركات جمهوري اسلامي اين بود كه مصريهاي كافر بالاخره مسلمان شدند. بقيه جاها هم مسلمان شدند.

* و از اين تاريخ بود كه در قانون اساسي امريكا و شوروي و بقيه دنيا نوشته شد كه بايد قوانين بر اساس شريعت اسلام باشد.

"يكي از راههاي ايجاد اختلاف در يك ملت وجود احزاب است... اساساً احزاب از اول براي اين درست شده اند كه مردم با هم متجمع نشوند. چون دولتها از اجتماع توده ها ميترسند احزاب سياسي را درست كرده اند."

* درستش هم همين است: هزاران سال دولتها ميخواستند حزب درست كنند و مردم نميگذاشتند تا اينكه دولتها بر عليه ملتهايشان انقلابهاي "مشروطه يا جمهوري" بر پا كردند و اين حزب ها را درست كردند.
اسلام سياسي يا غير سياسي؟

"روحاني نبايد كار ديگري غير از روحانيت يعني بسط توحيد و تقوي و پخش و تعليم قانون هاي آسماني و تهذيب اخلاق بپردازد"
كشف الاسرار نوشته امام خميني، صفحه 208

"اين را بدانيد كه تنها روحانيت ميتواند در اين مملكت كارها را از پيش ببرد. فكر نكنيد كه بخواهيد كنار بگذاريد روحانيت را"
ديدار با نمايندگان مجلس، جماران 6 خرداد 1360
دانشگاه كجاست؟

"ريشه تمام مصيبتهايي كه تاكنون براي بشر پيش آمده از دانشگاهها بوده است... همه مصيبتهايي كه در دنيا پيدا شده از متفكرين و متخصصين دانشگاهي است... اگر به اسلام علاقه داريد بدانيد كه خطر دانشگاه از خطر بمب خوشه اي بالاتر است"
ديدار با اعضاي دفتر تحكيم وحدت حوزه و دانشگاه، 27 آذر 1359

"ما هرچه ميكشيم از اين طبقه اي است كه ادعا ميكند دانشگاه رفته ايم و روشنفكريم و حقوقدانيم. هرچه ميكشيم از اينها است."
قم، 1 مرداد 1358
فرار مغزها:

"منافقين هي ميگويند مغزها دارند فرار ميكنند . به جهنم كه فرار ميكنند. اين دانشگاه رفته ها، اينها كه همه اش دم از علم و تمدن غرب ميزنند بگذاريد بروند. ما اين علم و دانش غرب را نميخواهيم. اگر شما هم ميدانيد كه اينجا جايتان نيست فرار كنيد. راهتان باز است ."
جماران، 8 آبان 1358

صادرات انقلاب؟

"ما بايد به هر قيمت شده باشد انقلاب خودمان را به تمام ممالك اسلامي و تمام جهان صادر كنيم."
پيام به ملت، 22 بهمن 1358
"بايد در صدور انقلابمان به تمام جهان كوشش كنيم"
پيام نوروزي به ملت، اول فروردين 1359
كشورهاي جهان اعتراض كردند:

"ما قصد صدور انقلاب اسلامي را نداريم. اينها حرفهاي دشمنان اسلام است"
ديدار با مسئولان صدا و سيما، 16 مرداد 1361
جاسوسي؟

"هيچكس حق ندارد براي كشف جرم و گناه جاسوسي ديگران را بكند زيرا اين خلاف مقررات اسلام است."
ماده6 از فرمان8 ماده اي امام خميني به ملت، جماران، 1 مرداد 1361

"دانش آموزان بايد با كمال دقت اعمال و كردار دبيران و معلمين خود را زير نظر بگيرند و اگر خداي نكرده در يكي از آنها انحرافي ببينند بلافاصله به مقامات مسئول گزارش نمايند... اين كار را به صورت مخفي انجام دهند"
پيام به دانشجويان، دانش آموزان، استادان و دبيران، بازگشايي مدارس در سال تحصيلي 61-62 1 مهر 1361
حكم مواد مخدر؟

"تعجب ميكنم كه اين دولت(شاه) چگونه فكر ميكند...در نظر دارند قاچاقچيان هروئين را اعدام كنند. اين موضوع نه تنها خلاف اسلام است. خلاف انسانيت هم هست"
كتاب ولايت فقيه نوشته امام خميني، نجف 1355

"اينهايي كه مواد مخدر ميفروشند شرعاً مستوجب اعدامند و بايد بدون هيچ تاخيري اعدام شوند. هيچ ترحمي هم در مورد آنها جايز نيست"
30 ارديبهشت 1359

بني صدر كي بود ؟
"جناب آقاي بني صدر را همين مردم كوچه و بازار از پاريس آوردند اينجا و رئيس جمهور كردند، براي اينكه مردي مسلمان است، مومن است، خدمتگزار است"
ديدار با استانداهاي كشور، جماران، 18 آذر 1359

"اين آدم از اول ادعا ميكرد كه مسلمان است و براي اسلام كار ميكند و كذا. من هم از اول فهميدم دروغ ميگويد "
ديدار با افسران و درجه داران، جماران، 3 شهريور