Saturday, February 23, 2008
Thursday, February 21, 2008
Tuesday, February 19, 2008
La lâcheté française
Le premier adjectif qui me vient à l'esprit quand je pense à la France, c'est la lâcheté. Les français sont des planqués et des lâches, à commencer par Jacques Chirac et Dominique de Villepin. Deux individus qui ont planté un couteau dans le dos aux américains, nos alliés d'hier. En 2003, Jacques Chirac, président de la République, s'oppose à la guerre en Irak, et place la France en principal opposant des Etats-Unis.
L'Amérique de Georges W Bush avait besoin de nous, nous lui avons fermé la porte au nez, avec un ministre aux affaires étrangères (De Villepin) qui oppose son véto au conseil de sécurité de l'ONU. A part quelques courageux comme Bernard Kouchner ou André Glucksman, personne en France n'osera s'attaquer à cette opposition française.
Ce qui prouve à quel point nous sommes des lâches, c'est que nous n'avons pas pris la peine de les écouter, de leur accorder l'attention qu'ils méritaient. Nous n'avons même pas eu l'intelligence de nous questionner sur les raisons de cette guerre, et de façon plus générale sur les raisons qu'ont les Etats-Unis de se lancer dans une guerre. Ils se battent pour la liberté et la démocratie, contre toutes les dictatures.
Un certain 6 juin 1944, baptisé D-Day, on était bien contents qu'ils soient venus nous libérer des troupes allemandes. Pendant la guerre froide, ils ont lutté et vaincu contre une dictature qui a ravagé les pays de l'Est : le communisme. Aujourd'hui encore, ils se battent contre une dictature meurtrière, celle des fous de Dieu (surtout fous de pouvoir et de sang), qui menace la liberté et la démocratie dans notre 21ème siècle.
Et c'est être un lâche de la pire espèce que de renoncer à se battre contre ceux qui veulent imposer leur dictature dans le monde par la violence et la mort. La France s'est opposée à la guerre, mais n'a jamais su proposer la moindre alternative.
Nous n'avons eu pour président pendant 12 ans qu'un guignol qui n'a rien fait d'autre de ces années à l'Elysée que siroter ses Corona dans son fauteuil et donner des leçons aux autres. Mais, non contents de s'opposer à la guerre, les français se réclament fièrement d'un mouvement qui s'apparente ni plus ni moins à du racisme : l'anti-américanisme ; s'affirmer comme étant "anti" tel ou tel peuple, c'est bel et bien....du racisme. Qu'on ose dire qu'on est "anti" Noirs ou "anti" Arabes, et l'on ne tarde pas à avoir le MRAP sur le dos. Par contre, personne n'appelle SOS Racisme quand on affirme qu'on est "anti" américain....
Le racisme ne s'appliquerait donc qu'aux gens de couleur et aux gens du Maghreb ? Mais ça, il ne faut pas le dire à un français, qui va vous répondre avec son arrogance habituelle que la France est le beau pays des droits de l'Homme, qui lutte contre le racime sous toutes ses formes. Un pays des droits de l'Homme même pas fichu de se battre pour défendre la Liberté et la Démocratie. Alors, en "bons" anti-américains, les français ont pour loisir préféré de considérer les Etas-Unis avec le pire des mépris, à grand coups de préjugés.
Tant pis s'ils n'ont jamais mis les pieds outre atlantique, ils savent bien sûr très bien de quoi ils parlent. Parmi leurs clichés favoris, les Etats-Unis seraient un pays d'obèses qui ne se gavent que de hamburgers dégoulinants et la France serait à l'inverse le pays de la finesse gastronomique. C'est sans doute pour cela que le taux d'enfants obèses en France est aussi préoccupant que celui des Etats-Unis...
On stigmatise les Etats-Unis comme le pays de la "malbouffe" simplement parce que les fast-foods ont été inventés là-bas. Ensuite, les anti-américains français dénigrent les Etats-Unis quant à leur politique pétrolière. Mais que d'hypocrisie ! Parce que nous n'avons pas besoin de pétrole, en France, dans notre vie quotidienne, peut-être ? On pourrait se passer de ce pétrole, dont notre accès est sécurisé par... les Etats-Unis ? Chômage, exclusion, pauvreté, tous les maux de la Terre sont attribués aux seuls Etats-Unis par les français.
C'est simplement oublier que nous avons exactement les mêmes problèmes, parfois dans des proportions pires (exemple du taux de chômage, qui avoisine les 8% en France, contre 4% et des poussières outre-atlantique). Mais les français ne se contentent que de donner la leçon aux autres, sans jamais balayer devant leur porte.Mais, là où cette lâcheté et cet anti-américanisme français deviennent écoeurants, c'est que pendant ce temps-là, chaque jour, des jeunes hommes américains se font tuer.
Pendant que l'on traite les Etats-Unis de tous les noms, qu'on les accable de tous les défauts de la terre après les avoir lâchement abandonné, des pères de famille américains vont risquer leur vie, loin de leur femme et leurs enfants, pour défendre notre liberté à tous, et nous permettre de continuer à vivre dans un monde libre. J'ai vu, sur la plage de Santa Monica à Los Angeles, un mémorial dédié à tous ces soldats morts pour la liberté.
J'ai vu sur cette plage des dizaines de croix plantées dans le sable, et des dizaines de cercueils recouverts du drapeau américain, pour rappeler que les Etats-Unis sont un pays en guerre. J'ai vu une petite fille de 5 ou 6 ans mettre un petit mot "I love U Dad" sur une croix blanche où était accrochée la photo de son papa mort au combat. Et en voyant cela, j'ai eu honte d'être française. Honte en pensant au peu de valeurs humaines qu'ont les jeunes français par rapport aux jeunes américains. Honte de penser que le seul souci pour un jeune français c'est de savoir qui va gagner la Star Ac', pendant qu'aux Etats-Unis ils prient tous les jours pour leur père ou leur frère au combat.
J'ai eu honte, devant ce mémorial, de me dire que la France "dégueule" sur les Etats-Unis, lui tourne le dos, mais sans jamais avoir eu un jour à se relever d'un 11 septembre : c'est tellement facile comme ça. Les français ne sont que des lâches égoïstes qui ne savent que se regarder le nombril. Pourvu qu'ils puissent avoir leurs RTT, partir en vacances toutes les cinq semaines, et regarder la Star Ac', bien installés dans leur fauteuil, le reste du monde ne les intéresse pas.
Monday, February 18, 2008
KARMANDAN ATOMI IRAN ESLAMI (BILINGUAL)
تاسیسات یو سی اف – صولت ثنا
سایت تبدیل اورانیوم UCF – Uranium Conversion Facility یک پروژه عظیمی است برای احداث تاسیساتی جهت تبدیل ترکیبات اورانیوم مورد نیاز چرخه سوخت هسته ای. این سایت در نزدیکی مرکز هسته ای اصفهان (ENTC) واقع شده و توسط سازمان انرژی هسته ای ایران (AEOI) اداره می شود. از سال 2000 الی 2003 میلادی پیشرفت قابل توجهی در ساخت این سایت و همچنین در ایجاد تماس و ارتباط برای خرید تجهیزاتی که ایران قادر نیست که بطور مستقل آنها را تولید نماید، حاصل گردید.
از سال 2003 الی 2004 میلادی ایران به تلاشهای خود برای پایان رساندن احداث خطوط اصلی تولید UCF ادامه داده و در سال 2004 میلادی به انباشتنUF6 در این تاسیسات ادامه داده است. از UF6 برای سانتریفیوژهای موجود در کاشان استفاده بعمل می آید. کار این سانتریفیوژها غنی کردن اورانیوم طبیعی به درجه ای مناسب برای استفاده در بمب اتمی می باشد.
صحبت در باره صولت و همسرش زیاد است.
افراد خاص در اماکن مخصوص بکار اشتغال دارند. این اشخاص کیستند و ویژگیهای آنها چیست؟
این قصه سر دراز دارد. سخن از داستان پیچیده در میان است که جزئیات آن بسیار شنیدنی است و انگار نه انگار که سخن از یک نهاد امنینی در میان است که وظیفه اش ترقی دادن ایران و تبدیل آن به یک مملکت پیشرفته با توانايی هسته ای نظامی می باشد. اگر کنجکاوی شما برانگیخته شده است، برایتان بگوئیم که سخن از یک تاسیسات حساس در قلب ایران است که کارکنان آن روزها تا پاسی از شب به کار مشغول می باشند تا پروژه ای را که مسئولیت آن را بر عهده دارند، به پیش ببرند.
اما موضوعی که در این میان مطرح است این است که به موازات کار شاق خود، این اشخاص با توطئه چینی داخلی، بطور شبانه روزی به امر پیشبرد منافع شخصی خودشان و خانواده نزدیکشان مشغولند. آیا شما از کارمندی که مسئولیت چنین پروژه حساسی را برعهده دارد انتظار نداشتید که از این بده بستانها مبرا باشد؟ احتیاج نیست که خیلی زحمت بکشیم و عرق بریزیم تا دریابیم که سخن از صولت ثنا، مدیر پروژه تاسیسات فرآوری اورانیوم در میان است که هدف از آن تولید UF6 می باشد.
صولت ثنا یک مهندس شیمی است که از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده و در کار خود دارای سمت ارشدی است. وی متولد 5 ماه مارس 1964 میلادی است. همسر صولت ثنا، دکتر ندا فرداد است. این زوج دارای فرزندی بنام امیرحسین ثنا هستند. نام پدر صولت ثنا، حسن ثنا و نام مادر وی ملوک نجف پور ثنا است. خواهر صولت بنام دلیله با همسرش کورش سعیدی افشار در بریتانیا زندگی می کنند.
با وجود اینکه صولت در اصفهان بکار مشغول است، ولی او محیط زندگی خوب و پر لذت تهران را ترجیح می دهد و فقط برای چند مرتبه در هفته به تاسیسات مربوطه در اصفهان میاید.
شماره پاسپورت های صولت ثنا: 4920077 و 3725374 است.
آیا می دانید همسر صولت، دکتر ندا فرداد در کجا به کار مشغول است؟ پاسخ به این سئوال بسی آسان است. زیرا همسر وی نیز در تاسیسات یو سی اف کار می کند و سمت او معاونت ایمنی و پزشکی هسته ای یوسی اف است. حال که سخن از زد و بند و بده بستان در میان است، چطور امکان دارد که یک زن و شوهر هر دو در یک مرکز امنیتی حساس مشغول بکار باشند؟ مگر نبایستی که ضوابط حیطه بندی در این مراکز حکمفرما باشد؟ و بدتر از آن آیا شما فکر نمی کنید که اینجا شخصی از موقعیت کاری خود سواستفاده کرده تا بساط پیشرفت اعضای خانواده اش را فراهم آورد؟
هر کس که AEOI را بشناسد بخوبی می داند که تمامی مسئولین این سازمان که در پروژه های هسته ای اشتغال دارند، دوستان و افراد خانواده خود را که دارای هیچ تجربه کاری، علمی و فنی نیستند را در سمتهای ارشد جای داده است.
اگر شما از خود سئوال می کنید که چطور ممکن است چنین امری اتفاق بیفتد، پاسخ به این سئوال بسیار ساده است. این عوامل حقیقت را کتمان کرده و گزارشات دروغ به رئیس سازمان ارایه می دهند. رئیس سازمان نیز که از توانايی ارزیابی حرفه ای محروم است، این گزارشات را که به هیچ وجه بازگوکننده حقایق نیستند به مقامات عالیرتبه مملکتی تحویل می دهد. از این بدتر آنکه سازمان انرژی اتمی با پرداخت رشوه و انعام و زد و بند با مدیران شرکتهای مختلف که در ارتباط با پروژه هسته ای هستند، مانع از افشای تصویر حقیقی امر می شوند.
هر روزه یک جور خرابی و ناموفقیتی دیگر در تاسیسات هسته ای مختلف روی می دهد، اما شهروندان ایرانی که برای نیرومند کردن بنیه نظامی کشور مالیات می پردازند، عملا نمی دانند که پول آنها به کجا می رود و چه کسی این پروژه ها را اداره می کند.
برای مثال زمانی که آقای ثنا در سمت مدیرعامل یوسی اف مشغول بکار بود، چند مورد نقص و خرابی پیش آمد که باعث تعطیلی این تاسیسات شد، اما این امر مانع آن نگردید که آقای ثنا همراه سیزده نفر دیگر از دانشمندان هسته ای ایران نشان دولتی را از دست رئیس جمهور دریاقت نماید. وی این نشان را دریافت کرد و آنهم چه نشانی: نشان درجه دو لیاقت و مدیریت. فقط خدا می داند که کارها در کمیته انرژی اتمی چگونه انجام و اداره می شود.
صولت ثنا یک مدیر و کارچاق کن با استعداد است که روابط و مشغولیات فراوانی دارد، اما با این وجود آیا وی مهارت و صلاحیت و تجربه لازم در امر بکاراندازی و بهره برداری برای اداره تاسیساتی مانند یو سی اف را دارد؟ آیا وی توانسته است که بدون داشتن مهارت و صلاحیت در سمتهای خود به جلو رفته و پیشرفت نماید؟
صولت ثنا به این امر بسنده نکرده و از موقعیت کاری خود سواستفاده نموده و موجبات پیشرفت افراد نزدیک به خویش را فراهم آورده است. افرادی که از نظر لیاقت و صلاحیت حرفی برای گفتن ندارند.
هرکسی که صولت ثنا را بشناسد، می داند که وی دارای شخصیتی پیچیده است و بسیار غیرمنتظره عمل می کند و از نظر رابطه کاری با بسیاری از اشخاص مشکل دارد. آنهايی که از نزدیک با وی کار می کنند، می دانند که منظور از این عبارت چیست. حتی برخی از مدیران در AEOI نیز به وی اعتماد ندارند.
در گذشته صولت ثنا در راس شرکت تاسیسات فناوری اورانیوم قرار داشت که در زمینه پردازش اورانیوم فعالیت دارد و کارش راه اندازی و بهره برداری از تاسیسات یو سی اف اصفهان است و این بدان معنا است که وی دارای دو سمت بوده و از دو نهاد که یکی دیگری را تغذیه می کند، حقوق می گیرد.
موردی که مایلم اکنون در باره آن صحبت کنم این است که در ماه سپتامبر گذشته صولت ثنا برای انجام یک سفر کاری که البته هزینه آن از طرف محل کار وی تامین شده بود، عازم امارات متحده عربی شد. اما نکته جالب این است که در این سفر یکی از خویشاوندان وی بنام سهیل ثنا نیز او را همراهی می کرد. حال خدا می داند که چه کسی هزینه سفر آقا سهیل را تامین کرده است.
در سال 2004 میلادی صولت ثنا دچار بیماری سختی شد. امکان این وجود دارد که بیماری او نتیجه این بوده که وی بیش از حد در معرض موادی قرار داشته که مرتبط با کار او بوده است. این امر اسباب نگرانی او و بسیاری از افراد را فراهم آورد. چه آنهايی که با وی در یک محیط کار می کنند و چه آنهايی که در سازمان انرژی اتمی ایران بکار اشتغال دارند. نه تنها افرادی که در اینگونه تاسیسات مشغول بکارند در معرض مواد خطرناک قرار می گیرند، بلکه تمامی محیط اطراف این تاسیسات نیز تا شعاع چند کیلومتری آلوده است. (شعاع آلوده سازی محیط بستگی به وزیدن باد دارد). لزا مردمی که در مجاورت و اطراف این تاسیسات سکونت دارند نیز از گزند آلودگی هواد که نتیجه ورود اینگونه مواد در تاسیسات است، مصون نیستند و چنانچه وضعیت جسمانی این شهروندان مورد بررسی قرار گیرد، روشن خواهد شد که شیوع حالت مریضی در میان آنان از سایر اماکن بیشتر است. این آلودگی نه تنها برای انسان خطرناک است، بلکه برای گیاهان و جانداران نیز خطرناک بشمار می رود. ساکنان این منطقه باید از ظلمی که به آنان شده فریاد سر دهند و اعتراض کنند. اسامی آبادیهايی که در معرض این خطر قرار دارند عبارتند از: جزون و منشیان ( که در فاصله 3 کیلومتری تاسیسات واقع شده اند) و رشنان و اشکاوند (که در فاصله 6 کیلومتری تاسیسات هستند). شهروندان بیگناه ایرانی نباید تاوان بی خردی مسئولان را بپردازند.
تاسیسات یو سی اف عملا تاسیسات اصلی برای تولید اورانیوم غنی شده است که مرکز غنی سازی را تغذیه می کند. در تاسیسات تبدیل سازی یو سی اف عمل تبدیل اورانیوم طبیعی (کیک زرد) به UO2 – UF4 و UF6 صورت می گیرد که اینها مواد اولیه برای استفاده در راکتورها و فعالیت غنی سازی است. همچنین در این تاسیسات اورانیوم را پس از غنی سازی برای استفاده در راکتور بعنوان سوخت به حالت اکسیده باز می گردانند. این تاسیسات یکی از ایستگاههای اصلی در راه چرخه سوخت است و یکی از اجزای حیاتی در پروسه دسترسی به ماده شکاف پذیر نظامی است. متخصصین ایرانی این تاسیسات را بعنوان یک تاسیسات حیاتی و اصلی در پروژه هسته ای ایران می دانند.
سخن از یک تاسیسات شیمیايی بزرگ در میان است که زمین بزرگی به آن اختصاص داده شده و دور تا دور آن حصار کشیده شده است. این تاسیساتی است که استتار آن و یا پنهان کردن هدف آن امکان پذیر نیست. اگر سازمان انرژی اتمی ایران تحت بازرسی قرار داشت، آلوده سازی مورد بازرسی قرار می گرفت. حال خدا می داند چه اتفاقات دیگری رخ خواهد داد و چه اتفاقاتی رخ داده است و ملت ایران از آن بی خبرند.
امکانات تماس با صولت ثنا:
1 – شماره تلفن منزل والدین صولت ثنا: 98-21-77818179
2 – شماره تلفنی که صولت ثنا بعنوان مدیر تاسیسات یو سی اف از آن استفاده می کند:
98-912-2243788
3 –از قرار معلوم شماره تلفن منزل وی نیز 98-21-22863588 می باشد.
یادتان هست که گفتیم صولت ثنا، نزدیکانش را حتی اگر فاقد صلاحیت باشند در سمتهای کلیدی جا داده است. نمونه ای از این افراد، قاسم طرزی است که در ادامه در باره اش مفصلا صحبت خواهیم کرد.
منصور حبشی زاده
اگر مایلید کمی بیشتر در مورد دانشمندان هسته ای ایران بشنوید، صبر کنید تا تاریخچه طولانی زندگی منصور حبشی زاده را بخوانید. این شخص فوق العاده جالب، راه تخصصی خود را 30 سال پیش شروع نموده است ولی آیا واقعا از نظر تخصصی، ایشان چهره مناسبی برای چنین سمت مهم و حساسی میباشد؟ شما خودتان در این مورد قضاوت نمائید.
MANSUR HABASHI-ZADEH یک مهندس متالورژی است که از با سابقه ترین دانشمندان سازمان انرژی اتمی محسوب میشود. ایشان دارنده مدرک کارشناسی ارشد در زمینه هسته ای است ولی مدرک دکترا ندارد. وی قبل از انقلاب حدود سه سال در فرانسه کار کرده و پس از انقلاب کارش را در ENTC (ESFAHAN NUCLEAR TECHNOLOGY CENTER) آغاز نموده است. در ماه مه امسال، وی 55 ساله خواهد شد.
حبشی زاده خود را یکی از تنها دانشمندان ایرانی فعال در زمینه فلزات میداند و تخصص وی کنترل کیفیت فلزات در راکتور هسته ای است. وی مسئول آن است که فلزات مختلف با استاندارد ISO9000 مطابقت داشته باشند. همچنین موظف است اطمینان حاصل نماید که قلب راکتور با مواد مناسب ساخته شود تا از رویدادهای ناگوار مثل سانحه چرنوبیل جلوگیری شود. ایشان سه زبان فارسی، انگلیسی و فرانسوی را صحبت میکند.
ایشان متولد 24 مه 1953 میباشد و نام همسرش نسرین اقبالی است و دارای دو دختر به نامهای نیلوفر و المیرا است. در چارچوب فعالیتهایش، ایشان جهت کارآموزیهای مختلف به دفعات به کشورهای خارجی منجمله اسلواکی، ایتالیا، چین، روسیه، فرانسه، بریتانیا و آلمان، سفر کرده است.
در آخرین سمتش، تا اوائل سال 2006، وی در رأس ENTC مشغول به کار بود. ( ENTC یک مرکز مهم و پیشتاز در زمینه راکتورها و سیکل سوخت است). بعد از آن به ریاست شرکت زریکونیوم ZPP منصوب شد. این سمت را ایشان مدیون آشنایی بسیار نزدیک به مراحل برپایی این مرکز بوسیله چینیها است.
حبشی زاده دارنده مدرک کارشناسی مهندسی مواد از دانشگاه شریف است. او تحصیلاتش را برای اخذ این مدرک از سال 1971 الی 1974 طی نموده است. در چارچوب تحصیلاتش، در کشور بلژیک نیز کارآموزی نموده است و دوره کارشناسی ارشد را در سالهای 1978 الی 1979 در مرکزی بنام F.A.R Research center در زمینه متالورژی و خوردگی (تأثیر فرآیند های خوردگی برروی فلزات در نتیجه واکنشهای شیمیائی) طی نموده است. در ادامه وی در مؤسسه MOL (Center D’Etudes Nuclearies) – مرکز تحقیقات هسته ای در بلژیک، در زمینه تکنولوژی راکتورها، کارآموزی نموده است.
محلهای کار ایشان و مسیری که در طول سالها طی نموده است موجبات افتخار هر دانشمندی در زمینه هسته ای را فراهم میکند. از سال 1974 الی 1976، او در مجتمع IRANIAN STEEL MILL CORPORATION شاغل بوده است. پس از آن، تا سال 1977، وی در IRAN GENERAL MOTORS در سمت کارشناس متالورژی در آزمایشگاه کنترل کیفیت (QC LAB) کار کرده است.
در سال 1977، ایشان کار خود را در سازمان انرژی اتمی ایران آغاز نمود.
در ماه نوامبر 1984، وی جهت نوشتن رساله دکترای فیزیک در زمینه متالورژی، برای یک سال بازآموزی، به مؤسسه S.C.K. RESEARCH CENTER MOL در بلژیک رفت. عنوان رساله اش بشرح ذیل میباشد:
De fusion: Experiences fatigue des materiaux (به فارسی: تستهای خستگی مواد مورد استفاده گداخت هسته ای).
در ماه جولای 1994، حبشی زاده مدیر بخش مهندسی مکانیک در معاونت مهندسی مواد در مرکز تکنولوژی هسته ای اصفهان (ENTC) بوده است. این مرکز تحت ریاست رسولی در آن زمان به چهار بخش به شرح ذیل تقسیم شده بود:
1) بخش تحقیقات و مهندسی
2) بخش مهندسی و توسعه
3) بخش مهندسی مواد (که حبشی زاده در رأس آن قرار داشت)
4) مدیریت خرید
در همان سال نیز معلوم شد که حبشی زاده مسئول طرح زیرکونیوم (ZPP) – کارخانه تولید کننده پوشش زیرکونیوم برای میله ها و کنترل راکتور ها در اراک و بوشهر – نیز میباشد.
در اواخر سال 1998، حبشی زاده پس از استعفای رسولی، توسط آقازاده به ریاست ENTC منصوب شد. ولی با این وجود، وی کماکان خود را بعنوان معاون رئیس ENTC معرفی میکرد.
پس از انتصاب وی، یک مشکل بزرگی ایجاد شد. شخصی که وی جایگزینش شد را تا وین، بعنوان نماینده سازمان انرژی اتمی ایران در آژانس انرژی اتمی، از چشم دور کردند. ما به چه مشکلی اشاره میکنیم؟ پس به چه دلیلی انتصاب وی را از رؤسا و کارکنان مرکز برای چند ماه پنهان نگه داشتند؟
در پی انتصاب حبشی زاده به ریاست ENTC وضعی پیش آمد که در آن مدیران بخشها فاقد مرجع تخصصی و مدیریتی مافوق خود بوده اند و صرفاً طبق دیدگاه و صلاحدید تخصصی خود و همچنین فشارهای مذهبی، سیاسی و غیره که به آنها اعمال میشد، عمل مینمودند.
بنظر کارشناسان هسته ای، حبشی زاده بعنوان کسی که دارای فهم و دانش در زمینه های هسته ای فعالیت مؤسسه باشد، محسوب نمیشد و در آن زمان ، آنها فکر میکردند که حبشی زاده مدت زیادی در این وظیفه اش دوام نخواهد آورد.
اثرات مذهب در طیف وسیعی از موارد در زندگی روزمره به چشم میخورد و حتی رؤسای مؤسسه میبایستی وابستگی عقیدتی از خود نشان دهند و در این نوع فعالیت ها بعنوان یک "نمونه برای کارکنان" شرکت کنند، علیرغم اینکه برخی از آنها اصلاً به این موارد اعتقادی ندارند.
اما در عمل، حبشی زاده فقط در آوریل 2000 بطور رسمی بجای رسولی به این سمت منتصب شد و پس از این انتصاب، همان سیاست قدیمی و همان روند ها ادامه یافتند. این انتصاب یک انتصاب سیاسی بوده است!!
در اواخر سال 1999 و اوایل 2000، نام مرکز هسته ای اصفهان ENTC به مرکز تحقیقات و تولید سوخت هسته ای در اصفهان تغییر یافت. منظور این بود که مرکز هسته ای اصفهان بعنوان مرکزی در زمینه تولید سوخت هسته ای مورد استفاده قرار گیرد و بطور متمرکز به پروژهائی از این نوع بپردازد.
این تعریف شامل طرحهای ذیل میباشد:
کارخانه UCF، تأسیسات زیرکونیوم ZPP و راکتور تحقیقاتی با قدرت 40MW.
حبشی زاده کلیه مدیران را در سمت خودشان باقی گذاشت. ایشان در محدوده خانه های سازمانی کادر ENTC سکونت نداشت بلکه در یک آپارتمان در شهر اصفهان که پس از انتصابش به آنجا نقل مکان کرده بود، زندگی میکرد.
لازم به تذکر نیست که کارکنان ENTC انتصاب وی را قبول کرده و اعتراضی نسبت به آن نداشته اند. با این وجود، نزد کارکنان آنجا همواره احساس نا رضایتی و تلخی وجود دارد که منبع آن عمدتاً شرایط کار و حقوق کمی است که به آنها پرداخت میشود. از این رو، مدیریت بطور مدام مورد انتقاد قرار میگیرد.
پاسپورت:
در ماه مه 2005، حبشی زاده قصد داشت بازنشسته شود، پس چه شد و چرا تحقق این قصد به تعویق افتاد؟ در همان زمان معلوم شد که ایشان به ریاست تأسیسات زیرکونیوم ZPP نائل شده است که این یک قدم دیگر در آستانه بازنشتسگی نهائی او است. علیرغم این انتصاب، عمده توجه وی به جای دیگری معطوف میباشد.
حبشی زاده به چه دلیلی درنگ کرد و در سال 2005 بازنشته نشد و جای خود را برای کس دیگری خالی ننمود؟
اگر سعی کنیم که جواب این سؤال را پیدا کنیم، جوابش زیاد پیچیده نیست. در سال 1999، درآمد حبشی زاده 700 دلار در ماه بوده است، در حالیکه در آن موقع حقوق متوسط در ایران 200 دلار در ماه بود. این حقوق برای او این امکان را فراهم کرد که بتواند در یک آپارتمان خوب در شهر زندگی کند و نه در خانه های سازمانی ENTC. در چنین شرایطی اصلاً جای تعجب نیست که کارکنان نسبت به ریاست احساس نارضایتی و تلخی دارند.
پول یک جزء مرکزی و عامل مهمی در ایجاد انگیزه بین دانشمندان هسته ای است. هیچ جای شک نیست که بدون حقوق کلانی که به آنها پرداخت میشود، دانشمندان هسته ای فعالیت در زمینه توسعه تکنولوژی هسته ای را انتخاب نمیکردند، یا اینکه آینده خود را در خارج از کشور جستجو میکردند.
در فصل بعد به دانشمند هسته ای دیگری خواهیم پرداخت.
If you want to hear more about the Iranian nuclear scientists, wait until you hear the long history of Mansour Habashizadeh, an extremely interesting person who began his professional career 30 years ago. But if you think he is professionally qualified for his important and sensitive position – you will judge for yourselves.
Mansour Habashizadeh is a metallurgy engineer, and one of the veteran scientists in the AEOI. He has a masters degree in nuclear studies. He does not have a PhD. He worked in France for about three years before the Revolution. After the revolution, he started work at the ENTC. This May he will celebrate his 55th birthday.
Habashizadeh considers himself one of the few scientists in Iran who deal with metals. His area of expertise is metal quality control at the nuclear reactor. He is responsible for ensuring that the metals meet ISO9000 standards. It is also his job to make sure that the core of the reactor is built of suitable materials so as to prevent malfunctioning like at Chernobyl. He speaks three languages – Farsi, English and French.
He was born on 24 May 1953. He is married to Nasrin Eghbali. They have two daughters Niloufar and Elmira. During his career he traveled abroad often for various courses – to Slovakia, Italy, China, Russia, France, the UK and Germany.
In his last position – until early 2006, he was head of the ENTC (Esfahan Nuclear Technology Center). The ENTC is an important and leading center in reactors and fuel cycles. Later, he went on to manage the ZPP before his planned retirement. He was appointed to this position because of his intimate knowledge of the set up process of the facility with Chinese assistance.
>From 1971-1974 Habashizadeh earned a BA in Materials Engineering from the Sharif University. During his studies he also went to Belgium. In 1978-1979 he studied for his masters degree at an academy called F.A.R Research Center in France, in metallurgy and corrosion (the effects of corrosion on metals as a result of chemical reactions) Later he also studied nuclear technology at the MOL Institute (Center D\Etudes Nuclearies) – the nuclear research center in Belgium.
His jobs over the years point to a career that would not embarrass any nuclear scientist. From 1974-1976 he worked at the Iranian Steel Mill Corporation as Head of ROLLING MIILI FURNACES. Afterwards, from 1977 he worked in IRAN GENERAL MOTORS as a metallurgist in the QC Lab. In 1977 he began his career at the AEOI.
In November 1984 he went on a year’s study course at the S.C.K. Research Center MOL in Belgium, to study for a doctorate in Physics, Metallurgy. His thesis was on De Fusion: Experience Fatigue des Materiaux .
In July 1994, Habashizadeh was head of the mechanical engineering department at the ENTC, in the Materials Engineering Division. The Center, headed by Rassouly, was divided at the time into four departments:
a. Research and Engineering
b. Engineering and Development
c. Materials Engineering Department (headed by Habashizadeh)
d. Procurement Directorate
That same year it was also learned that Habashizadeh was responsible for the Zirconium project (ZPP) – the plant that produces the zirconium coating for the rods and control for the Arak and Bushehr reactors.
At the end of 1988 Habashizadeh was appointed head of the ENTC by Aghazadeh after Rassouly resigned. However, Habashizadeh continued to present himself as the deputy head of the ENTC. With his appointment a big problem was created. His predecessor was sent away to Vienna as AEOI representative to the IAEA. What problem are we alluding to? Why then, did they for several months conceal Habashzadeh’s appointment from the other managers and employees at the Center?
With Habashizadeh’s appointment to the ENTC, a situation was created in which the department managers had no professional or managerial authority above them, and they acted as they saw fit, in terms of their professional judgment, religious, political and other pressures on them.
According to nuclear experts, Habashizadeh was not seen as understanding the nuclear issues which the center dealt with, and their assessment at the time was that Habashizadeh would not last long in the position. The influence of religion is seen in a variety of daily activities, and managers at the center are required to show ideological identity and participate in activities that set a ‘personal example’ to the workers, even though some of them do not believe in it. But in fact, Habashizadeh was officially appointed to this position only in April 2000 in place of Rassouly. Since the appointment the same old policies and the same old trends continue. The appointment was a political one!! In late 1999-early 2000, the name of the ENTC was changed to the Center for Research and Production of Nuclear Fuel in Esfahan. The intention was that the nuclear center in Esfahan would serve as a center for nuclear fuel production and focus on projects in this field. The projects meeting this definition are: the UCF and the ZPP, and the 40 MW capacity reactor.
Habashizadeh left all the managers in their positions.
Habashizadeh did not live in the ENTC staff compound, but in an apartment in Esfahan where he moved after his appointment.
Needless to say, the ENTC workers accepted his appointment and did not object. However, the workers are always disgruntled mainly because of their work conditions and low pay. Thus there is constant criticism of the management.
Passport photo correct to 2003.
In May 2005 Habashizadeh planned to retire? Did this happen? Why did he take his time? It was then learned that he went to manage the ZPP zirconium plant, before his retirement. Despite this appointment, most of his attention was diverted elsewhere.
Why did Habashizadeh not retire in 2005 and make way for his successor? If one tries to answer this question, well then it is not so complicated.
As early as 1999 Habashizadeh was earning about 700 dollars a month, when the average wage at the time was about 200 dollars a month. This salary enabled him to live in a good apartment in town and not in the ENTC compound. In such a situation, it is no wonder then that the workers are dissatisfied with the management.
Money is a main component of nuclear scientists’ motivation. If it wasn’t for the high salary they receive, it is doubtful whether they would have chosen to engage in developing nuclear technology, or would have found their way out of the country.
The next chapter will deal with another nuclear scientist.
سایت تبدیل اورانیوم UCF – Uranium Conversion Facility یک پروژه عظیمی است برای احداث تاسیساتی جهت تبدیل ترکیبات اورانیوم مورد نیاز چرخه سوخت هسته ای. این سایت در نزدیکی مرکز هسته ای اصفهان (ENTC) واقع شده و توسط سازمان انرژی هسته ای ایران (AEOI) اداره می شود. از سال 2000 الی 2003 میلادی پیشرفت قابل توجهی در ساخت این سایت و همچنین در ایجاد تماس و ارتباط برای خرید تجهیزاتی که ایران قادر نیست که بطور مستقل آنها را تولید نماید، حاصل گردید.
از سال 2003 الی 2004 میلادی ایران به تلاشهای خود برای پایان رساندن احداث خطوط اصلی تولید UCF ادامه داده و در سال 2004 میلادی به انباشتنUF6 در این تاسیسات ادامه داده است. از UF6 برای سانتریفیوژهای موجود در کاشان استفاده بعمل می آید. کار این سانتریفیوژها غنی کردن اورانیوم طبیعی به درجه ای مناسب برای استفاده در بمب اتمی می باشد.
صحبت در باره صولت و همسرش زیاد است.
افراد خاص در اماکن مخصوص بکار اشتغال دارند. این اشخاص کیستند و ویژگیهای آنها چیست؟
این قصه سر دراز دارد. سخن از داستان پیچیده در میان است که جزئیات آن بسیار شنیدنی است و انگار نه انگار که سخن از یک نهاد امنینی در میان است که وظیفه اش ترقی دادن ایران و تبدیل آن به یک مملکت پیشرفته با توانايی هسته ای نظامی می باشد. اگر کنجکاوی شما برانگیخته شده است، برایتان بگوئیم که سخن از یک تاسیسات حساس در قلب ایران است که کارکنان آن روزها تا پاسی از شب به کار مشغول می باشند تا پروژه ای را که مسئولیت آن را بر عهده دارند، به پیش ببرند.
اما موضوعی که در این میان مطرح است این است که به موازات کار شاق خود، این اشخاص با توطئه چینی داخلی، بطور شبانه روزی به امر پیشبرد منافع شخصی خودشان و خانواده نزدیکشان مشغولند. آیا شما از کارمندی که مسئولیت چنین پروژه حساسی را برعهده دارد انتظار نداشتید که از این بده بستانها مبرا باشد؟ احتیاج نیست که خیلی زحمت بکشیم و عرق بریزیم تا دریابیم که سخن از صولت ثنا، مدیر پروژه تاسیسات فرآوری اورانیوم در میان است که هدف از آن تولید UF6 می باشد.
صولت ثنا یک مهندس شیمی است که از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شده و در کار خود دارای سمت ارشدی است. وی متولد 5 ماه مارس 1964 میلادی است. همسر صولت ثنا، دکتر ندا فرداد است. این زوج دارای فرزندی بنام امیرحسین ثنا هستند. نام پدر صولت ثنا، حسن ثنا و نام مادر وی ملوک نجف پور ثنا است. خواهر صولت بنام دلیله با همسرش کورش سعیدی افشار در بریتانیا زندگی می کنند.
با وجود اینکه صولت در اصفهان بکار مشغول است، ولی او محیط زندگی خوب و پر لذت تهران را ترجیح می دهد و فقط برای چند مرتبه در هفته به تاسیسات مربوطه در اصفهان میاید.
شماره پاسپورت های صولت ثنا: 4920077 و 3725374 است.
آیا می دانید همسر صولت، دکتر ندا فرداد در کجا به کار مشغول است؟ پاسخ به این سئوال بسی آسان است. زیرا همسر وی نیز در تاسیسات یو سی اف کار می کند و سمت او معاونت ایمنی و پزشکی هسته ای یوسی اف است. حال که سخن از زد و بند و بده بستان در میان است، چطور امکان دارد که یک زن و شوهر هر دو در یک مرکز امنیتی حساس مشغول بکار باشند؟ مگر نبایستی که ضوابط حیطه بندی در این مراکز حکمفرما باشد؟ و بدتر از آن آیا شما فکر نمی کنید که اینجا شخصی از موقعیت کاری خود سواستفاده کرده تا بساط پیشرفت اعضای خانواده اش را فراهم آورد؟
هر کس که AEOI را بشناسد بخوبی می داند که تمامی مسئولین این سازمان که در پروژه های هسته ای اشتغال دارند، دوستان و افراد خانواده خود را که دارای هیچ تجربه کاری، علمی و فنی نیستند را در سمتهای ارشد جای داده است.
اگر شما از خود سئوال می کنید که چطور ممکن است چنین امری اتفاق بیفتد، پاسخ به این سئوال بسیار ساده است. این عوامل حقیقت را کتمان کرده و گزارشات دروغ به رئیس سازمان ارایه می دهند. رئیس سازمان نیز که از توانايی ارزیابی حرفه ای محروم است، این گزارشات را که به هیچ وجه بازگوکننده حقایق نیستند به مقامات عالیرتبه مملکتی تحویل می دهد. از این بدتر آنکه سازمان انرژی اتمی با پرداخت رشوه و انعام و زد و بند با مدیران شرکتهای مختلف که در ارتباط با پروژه هسته ای هستند، مانع از افشای تصویر حقیقی امر می شوند.
هر روزه یک جور خرابی و ناموفقیتی دیگر در تاسیسات هسته ای مختلف روی می دهد، اما شهروندان ایرانی که برای نیرومند کردن بنیه نظامی کشور مالیات می پردازند، عملا نمی دانند که پول آنها به کجا می رود و چه کسی این پروژه ها را اداره می کند.
برای مثال زمانی که آقای ثنا در سمت مدیرعامل یوسی اف مشغول بکار بود، چند مورد نقص و خرابی پیش آمد که باعث تعطیلی این تاسیسات شد، اما این امر مانع آن نگردید که آقای ثنا همراه سیزده نفر دیگر از دانشمندان هسته ای ایران نشان دولتی را از دست رئیس جمهور دریاقت نماید. وی این نشان را دریافت کرد و آنهم چه نشانی: نشان درجه دو لیاقت و مدیریت. فقط خدا می داند که کارها در کمیته انرژی اتمی چگونه انجام و اداره می شود.
صولت ثنا یک مدیر و کارچاق کن با استعداد است که روابط و مشغولیات فراوانی دارد، اما با این وجود آیا وی مهارت و صلاحیت و تجربه لازم در امر بکاراندازی و بهره برداری برای اداره تاسیساتی مانند یو سی اف را دارد؟ آیا وی توانسته است که بدون داشتن مهارت و صلاحیت در سمتهای خود به جلو رفته و پیشرفت نماید؟
صولت ثنا به این امر بسنده نکرده و از موقعیت کاری خود سواستفاده نموده و موجبات پیشرفت افراد نزدیک به خویش را فراهم آورده است. افرادی که از نظر لیاقت و صلاحیت حرفی برای گفتن ندارند.
هرکسی که صولت ثنا را بشناسد، می داند که وی دارای شخصیتی پیچیده است و بسیار غیرمنتظره عمل می کند و از نظر رابطه کاری با بسیاری از اشخاص مشکل دارد. آنهايی که از نزدیک با وی کار می کنند، می دانند که منظور از این عبارت چیست. حتی برخی از مدیران در AEOI نیز به وی اعتماد ندارند.
در گذشته صولت ثنا در راس شرکت تاسیسات فناوری اورانیوم قرار داشت که در زمینه پردازش اورانیوم فعالیت دارد و کارش راه اندازی و بهره برداری از تاسیسات یو سی اف اصفهان است و این بدان معنا است که وی دارای دو سمت بوده و از دو نهاد که یکی دیگری را تغذیه می کند، حقوق می گیرد.
موردی که مایلم اکنون در باره آن صحبت کنم این است که در ماه سپتامبر گذشته صولت ثنا برای انجام یک سفر کاری که البته هزینه آن از طرف محل کار وی تامین شده بود، عازم امارات متحده عربی شد. اما نکته جالب این است که در این سفر یکی از خویشاوندان وی بنام سهیل ثنا نیز او را همراهی می کرد. حال خدا می داند که چه کسی هزینه سفر آقا سهیل را تامین کرده است.
در سال 2004 میلادی صولت ثنا دچار بیماری سختی شد. امکان این وجود دارد که بیماری او نتیجه این بوده که وی بیش از حد در معرض موادی قرار داشته که مرتبط با کار او بوده است. این امر اسباب نگرانی او و بسیاری از افراد را فراهم آورد. چه آنهايی که با وی در یک محیط کار می کنند و چه آنهايی که در سازمان انرژی اتمی ایران بکار اشتغال دارند. نه تنها افرادی که در اینگونه تاسیسات مشغول بکارند در معرض مواد خطرناک قرار می گیرند، بلکه تمامی محیط اطراف این تاسیسات نیز تا شعاع چند کیلومتری آلوده است. (شعاع آلوده سازی محیط بستگی به وزیدن باد دارد). لزا مردمی که در مجاورت و اطراف این تاسیسات سکونت دارند نیز از گزند آلودگی هواد که نتیجه ورود اینگونه مواد در تاسیسات است، مصون نیستند و چنانچه وضعیت جسمانی این شهروندان مورد بررسی قرار گیرد، روشن خواهد شد که شیوع حالت مریضی در میان آنان از سایر اماکن بیشتر است. این آلودگی نه تنها برای انسان خطرناک است، بلکه برای گیاهان و جانداران نیز خطرناک بشمار می رود. ساکنان این منطقه باید از ظلمی که به آنان شده فریاد سر دهند و اعتراض کنند. اسامی آبادیهايی که در معرض این خطر قرار دارند عبارتند از: جزون و منشیان ( که در فاصله 3 کیلومتری تاسیسات واقع شده اند) و رشنان و اشکاوند (که در فاصله 6 کیلومتری تاسیسات هستند). شهروندان بیگناه ایرانی نباید تاوان بی خردی مسئولان را بپردازند.
تاسیسات یو سی اف عملا تاسیسات اصلی برای تولید اورانیوم غنی شده است که مرکز غنی سازی را تغذیه می کند. در تاسیسات تبدیل سازی یو سی اف عمل تبدیل اورانیوم طبیعی (کیک زرد) به UO2 – UF4 و UF6 صورت می گیرد که اینها مواد اولیه برای استفاده در راکتورها و فعالیت غنی سازی است. همچنین در این تاسیسات اورانیوم را پس از غنی سازی برای استفاده در راکتور بعنوان سوخت به حالت اکسیده باز می گردانند. این تاسیسات یکی از ایستگاههای اصلی در راه چرخه سوخت است و یکی از اجزای حیاتی در پروسه دسترسی به ماده شکاف پذیر نظامی است. متخصصین ایرانی این تاسیسات را بعنوان یک تاسیسات حیاتی و اصلی در پروژه هسته ای ایران می دانند.
سخن از یک تاسیسات شیمیايی بزرگ در میان است که زمین بزرگی به آن اختصاص داده شده و دور تا دور آن حصار کشیده شده است. این تاسیساتی است که استتار آن و یا پنهان کردن هدف آن امکان پذیر نیست. اگر سازمان انرژی اتمی ایران تحت بازرسی قرار داشت، آلوده سازی مورد بازرسی قرار می گرفت. حال خدا می داند چه اتفاقات دیگری رخ خواهد داد و چه اتفاقاتی رخ داده است و ملت ایران از آن بی خبرند.
امکانات تماس با صولت ثنا:
1 – شماره تلفن منزل والدین صولت ثنا: 98-21-77818179
2 – شماره تلفنی که صولت ثنا بعنوان مدیر تاسیسات یو سی اف از آن استفاده می کند:
98-912-2243788
3 –از قرار معلوم شماره تلفن منزل وی نیز 98-21-22863588 می باشد.
یادتان هست که گفتیم صولت ثنا، نزدیکانش را حتی اگر فاقد صلاحیت باشند در سمتهای کلیدی جا داده است. نمونه ای از این افراد، قاسم طرزی است که در ادامه در باره اش مفصلا صحبت خواهیم کرد.
منصور حبشی زاده
اگر مایلید کمی بیشتر در مورد دانشمندان هسته ای ایران بشنوید، صبر کنید تا تاریخچه طولانی زندگی منصور حبشی زاده را بخوانید. این شخص فوق العاده جالب، راه تخصصی خود را 30 سال پیش شروع نموده است ولی آیا واقعا از نظر تخصصی، ایشان چهره مناسبی برای چنین سمت مهم و حساسی میباشد؟ شما خودتان در این مورد قضاوت نمائید.
MANSUR HABASHI-ZADEH یک مهندس متالورژی است که از با سابقه ترین دانشمندان سازمان انرژی اتمی محسوب میشود. ایشان دارنده مدرک کارشناسی ارشد در زمینه هسته ای است ولی مدرک دکترا ندارد. وی قبل از انقلاب حدود سه سال در فرانسه کار کرده و پس از انقلاب کارش را در ENTC (ESFAHAN NUCLEAR TECHNOLOGY CENTER) آغاز نموده است. در ماه مه امسال، وی 55 ساله خواهد شد.
حبشی زاده خود را یکی از تنها دانشمندان ایرانی فعال در زمینه فلزات میداند و تخصص وی کنترل کیفیت فلزات در راکتور هسته ای است. وی مسئول آن است که فلزات مختلف با استاندارد ISO9000 مطابقت داشته باشند. همچنین موظف است اطمینان حاصل نماید که قلب راکتور با مواد مناسب ساخته شود تا از رویدادهای ناگوار مثل سانحه چرنوبیل جلوگیری شود. ایشان سه زبان فارسی، انگلیسی و فرانسوی را صحبت میکند.
ایشان متولد 24 مه 1953 میباشد و نام همسرش نسرین اقبالی است و دارای دو دختر به نامهای نیلوفر و المیرا است. در چارچوب فعالیتهایش، ایشان جهت کارآموزیهای مختلف به دفعات به کشورهای خارجی منجمله اسلواکی، ایتالیا، چین، روسیه، فرانسه، بریتانیا و آلمان، سفر کرده است.
در آخرین سمتش، تا اوائل سال 2006، وی در رأس ENTC مشغول به کار بود. ( ENTC یک مرکز مهم و پیشتاز در زمینه راکتورها و سیکل سوخت است). بعد از آن به ریاست شرکت زریکونیوم ZPP منصوب شد. این سمت را ایشان مدیون آشنایی بسیار نزدیک به مراحل برپایی این مرکز بوسیله چینیها است.
حبشی زاده دارنده مدرک کارشناسی مهندسی مواد از دانشگاه شریف است. او تحصیلاتش را برای اخذ این مدرک از سال 1971 الی 1974 طی نموده است. در چارچوب تحصیلاتش، در کشور بلژیک نیز کارآموزی نموده است و دوره کارشناسی ارشد را در سالهای 1978 الی 1979 در مرکزی بنام F.A.R Research center در زمینه متالورژی و خوردگی (تأثیر فرآیند های خوردگی برروی فلزات در نتیجه واکنشهای شیمیائی) طی نموده است. در ادامه وی در مؤسسه MOL (Center D’Etudes Nuclearies) – مرکز تحقیقات هسته ای در بلژیک، در زمینه تکنولوژی راکتورها، کارآموزی نموده است.
محلهای کار ایشان و مسیری که در طول سالها طی نموده است موجبات افتخار هر دانشمندی در زمینه هسته ای را فراهم میکند. از سال 1974 الی 1976، او در مجتمع IRANIAN STEEL MILL CORPORATION شاغل بوده است. پس از آن، تا سال 1977، وی در IRAN GENERAL MOTORS در سمت کارشناس متالورژی در آزمایشگاه کنترل کیفیت (QC LAB) کار کرده است.
در سال 1977، ایشان کار خود را در سازمان انرژی اتمی ایران آغاز نمود.
در ماه نوامبر 1984، وی جهت نوشتن رساله دکترای فیزیک در زمینه متالورژی، برای یک سال بازآموزی، به مؤسسه S.C.K. RESEARCH CENTER MOL در بلژیک رفت. عنوان رساله اش بشرح ذیل میباشد:
De fusion: Experiences fatigue des materiaux (به فارسی: تستهای خستگی مواد مورد استفاده گداخت هسته ای).
در ماه جولای 1994، حبشی زاده مدیر بخش مهندسی مکانیک در معاونت مهندسی مواد در مرکز تکنولوژی هسته ای اصفهان (ENTC) بوده است. این مرکز تحت ریاست رسولی در آن زمان به چهار بخش به شرح ذیل تقسیم شده بود:
1) بخش تحقیقات و مهندسی
2) بخش مهندسی و توسعه
3) بخش مهندسی مواد (که حبشی زاده در رأس آن قرار داشت)
4) مدیریت خرید
در همان سال نیز معلوم شد که حبشی زاده مسئول طرح زیرکونیوم (ZPP) – کارخانه تولید کننده پوشش زیرکونیوم برای میله ها و کنترل راکتور ها در اراک و بوشهر – نیز میباشد.
در اواخر سال 1998، حبشی زاده پس از استعفای رسولی، توسط آقازاده به ریاست ENTC منصوب شد. ولی با این وجود، وی کماکان خود را بعنوان معاون رئیس ENTC معرفی میکرد.
پس از انتصاب وی، یک مشکل بزرگی ایجاد شد. شخصی که وی جایگزینش شد را تا وین، بعنوان نماینده سازمان انرژی اتمی ایران در آژانس انرژی اتمی، از چشم دور کردند. ما به چه مشکلی اشاره میکنیم؟ پس به چه دلیلی انتصاب وی را از رؤسا و کارکنان مرکز برای چند ماه پنهان نگه داشتند؟
در پی انتصاب حبشی زاده به ریاست ENTC وضعی پیش آمد که در آن مدیران بخشها فاقد مرجع تخصصی و مدیریتی مافوق خود بوده اند و صرفاً طبق دیدگاه و صلاحدید تخصصی خود و همچنین فشارهای مذهبی، سیاسی و غیره که به آنها اعمال میشد، عمل مینمودند.
بنظر کارشناسان هسته ای، حبشی زاده بعنوان کسی که دارای فهم و دانش در زمینه های هسته ای فعالیت مؤسسه باشد، محسوب نمیشد و در آن زمان ، آنها فکر میکردند که حبشی زاده مدت زیادی در این وظیفه اش دوام نخواهد آورد.
اثرات مذهب در طیف وسیعی از موارد در زندگی روزمره به چشم میخورد و حتی رؤسای مؤسسه میبایستی وابستگی عقیدتی از خود نشان دهند و در این نوع فعالیت ها بعنوان یک "نمونه برای کارکنان" شرکت کنند، علیرغم اینکه برخی از آنها اصلاً به این موارد اعتقادی ندارند.
اما در عمل، حبشی زاده فقط در آوریل 2000 بطور رسمی بجای رسولی به این سمت منتصب شد و پس از این انتصاب، همان سیاست قدیمی و همان روند ها ادامه یافتند. این انتصاب یک انتصاب سیاسی بوده است!!
در اواخر سال 1999 و اوایل 2000، نام مرکز هسته ای اصفهان ENTC به مرکز تحقیقات و تولید سوخت هسته ای در اصفهان تغییر یافت. منظور این بود که مرکز هسته ای اصفهان بعنوان مرکزی در زمینه تولید سوخت هسته ای مورد استفاده قرار گیرد و بطور متمرکز به پروژهائی از این نوع بپردازد.
این تعریف شامل طرحهای ذیل میباشد:
کارخانه UCF، تأسیسات زیرکونیوم ZPP و راکتور تحقیقاتی با قدرت 40MW.
حبشی زاده کلیه مدیران را در سمت خودشان باقی گذاشت. ایشان در محدوده خانه های سازمانی کادر ENTC سکونت نداشت بلکه در یک آپارتمان در شهر اصفهان که پس از انتصابش به آنجا نقل مکان کرده بود، زندگی میکرد.
لازم به تذکر نیست که کارکنان ENTC انتصاب وی را قبول کرده و اعتراضی نسبت به آن نداشته اند. با این وجود، نزد کارکنان آنجا همواره احساس نا رضایتی و تلخی وجود دارد که منبع آن عمدتاً شرایط کار و حقوق کمی است که به آنها پرداخت میشود. از این رو، مدیریت بطور مدام مورد انتقاد قرار میگیرد.
پاسپورت:
در ماه مه 2005، حبشی زاده قصد داشت بازنشسته شود، پس چه شد و چرا تحقق این قصد به تعویق افتاد؟ در همان زمان معلوم شد که ایشان به ریاست تأسیسات زیرکونیوم ZPP نائل شده است که این یک قدم دیگر در آستانه بازنشتسگی نهائی او است. علیرغم این انتصاب، عمده توجه وی به جای دیگری معطوف میباشد.
حبشی زاده به چه دلیلی درنگ کرد و در سال 2005 بازنشته نشد و جای خود را برای کس دیگری خالی ننمود؟
اگر سعی کنیم که جواب این سؤال را پیدا کنیم، جوابش زیاد پیچیده نیست. در سال 1999، درآمد حبشی زاده 700 دلار در ماه بوده است، در حالیکه در آن موقع حقوق متوسط در ایران 200 دلار در ماه بود. این حقوق برای او این امکان را فراهم کرد که بتواند در یک آپارتمان خوب در شهر زندگی کند و نه در خانه های سازمانی ENTC. در چنین شرایطی اصلاً جای تعجب نیست که کارکنان نسبت به ریاست احساس نارضایتی و تلخی دارند.
پول یک جزء مرکزی و عامل مهمی در ایجاد انگیزه بین دانشمندان هسته ای است. هیچ جای شک نیست که بدون حقوق کلانی که به آنها پرداخت میشود، دانشمندان هسته ای فعالیت در زمینه توسعه تکنولوژی هسته ای را انتخاب نمیکردند، یا اینکه آینده خود را در خارج از کشور جستجو میکردند.
در فصل بعد به دانشمند هسته ای دیگری خواهیم پرداخت.
If you want to hear more about the Iranian nuclear scientists, wait until you hear the long history of Mansour Habashizadeh, an extremely interesting person who began his professional career 30 years ago. But if you think he is professionally qualified for his important and sensitive position – you will judge for yourselves.
Mansour Habashizadeh is a metallurgy engineer, and one of the veteran scientists in the AEOI. He has a masters degree in nuclear studies. He does not have a PhD. He worked in France for about three years before the Revolution. After the revolution, he started work at the ENTC. This May he will celebrate his 55th birthday.
Habashizadeh considers himself one of the few scientists in Iran who deal with metals. His area of expertise is metal quality control at the nuclear reactor. He is responsible for ensuring that the metals meet ISO9000 standards. It is also his job to make sure that the core of the reactor is built of suitable materials so as to prevent malfunctioning like at Chernobyl. He speaks three languages – Farsi, English and French.
He was born on 24 May 1953. He is married to Nasrin Eghbali. They have two daughters Niloufar and Elmira. During his career he traveled abroad often for various courses – to Slovakia, Italy, China, Russia, France, the UK and Germany.
In his last position – until early 2006, he was head of the ENTC (Esfahan Nuclear Technology Center). The ENTC is an important and leading center in reactors and fuel cycles. Later, he went on to manage the ZPP before his planned retirement. He was appointed to this position because of his intimate knowledge of the set up process of the facility with Chinese assistance.
>From 1971-1974 Habashizadeh earned a BA in Materials Engineering from the Sharif University. During his studies he also went to Belgium. In 1978-1979 he studied for his masters degree at an academy called F.A.R Research Center in France, in metallurgy and corrosion (the effects of corrosion on metals as a result of chemical reactions) Later he also studied nuclear technology at the MOL Institute (Center D\Etudes Nuclearies) – the nuclear research center in Belgium.
His jobs over the years point to a career that would not embarrass any nuclear scientist. From 1974-1976 he worked at the Iranian Steel Mill Corporation as Head of ROLLING MIILI FURNACES. Afterwards, from 1977 he worked in IRAN GENERAL MOTORS as a metallurgist in the QC Lab. In 1977 he began his career at the AEOI.
In November 1984 he went on a year’s study course at the S.C.K. Research Center MOL in Belgium, to study for a doctorate in Physics, Metallurgy. His thesis was on De Fusion: Experience Fatigue des Materiaux .
In July 1994, Habashizadeh was head of the mechanical engineering department at the ENTC, in the Materials Engineering Division. The Center, headed by Rassouly, was divided at the time into four departments:
a. Research and Engineering
b. Engineering and Development
c. Materials Engineering Department (headed by Habashizadeh)
d. Procurement Directorate
That same year it was also learned that Habashizadeh was responsible for the Zirconium project (ZPP) – the plant that produces the zirconium coating for the rods and control for the Arak and Bushehr reactors.
At the end of 1988 Habashizadeh was appointed head of the ENTC by Aghazadeh after Rassouly resigned. However, Habashizadeh continued to present himself as the deputy head of the ENTC. With his appointment a big problem was created. His predecessor was sent away to Vienna as AEOI representative to the IAEA. What problem are we alluding to? Why then, did they for several months conceal Habashzadeh’s appointment from the other managers and employees at the Center?
With Habashizadeh’s appointment to the ENTC, a situation was created in which the department managers had no professional or managerial authority above them, and they acted as they saw fit, in terms of their professional judgment, religious, political and other pressures on them.
According to nuclear experts, Habashizadeh was not seen as understanding the nuclear issues which the center dealt with, and their assessment at the time was that Habashizadeh would not last long in the position. The influence of religion is seen in a variety of daily activities, and managers at the center are required to show ideological identity and participate in activities that set a ‘personal example’ to the workers, even though some of them do not believe in it. But in fact, Habashizadeh was officially appointed to this position only in April 2000 in place of Rassouly. Since the appointment the same old policies and the same old trends continue. The appointment was a political one!! In late 1999-early 2000, the name of the ENTC was changed to the Center for Research and Production of Nuclear Fuel in Esfahan. The intention was that the nuclear center in Esfahan would serve as a center for nuclear fuel production and focus on projects in this field. The projects meeting this definition are: the UCF and the ZPP, and the 40 MW capacity reactor.
Habashizadeh left all the managers in their positions.
Habashizadeh did not live in the ENTC staff compound, but in an apartment in Esfahan where he moved after his appointment.
Needless to say, the ENTC workers accepted his appointment and did not object. However, the workers are always disgruntled mainly because of their work conditions and low pay. Thus there is constant criticism of the management.
Passport photo correct to 2003.
In May 2005 Habashizadeh planned to retire? Did this happen? Why did he take his time? It was then learned that he went to manage the ZPP zirconium plant, before his retirement. Despite this appointment, most of his attention was diverted elsewhere.
Why did Habashizadeh not retire in 2005 and make way for his successor? If one tries to answer this question, well then it is not so complicated.
As early as 1999 Habashizadeh was earning about 700 dollars a month, when the average wage at the time was about 200 dollars a month. This salary enabled him to live in a good apartment in town and not in the ENTC compound. In such a situation, it is no wonder then that the workers are dissatisfied with the management.
Money is a main component of nuclear scientists’ motivation. If it wasn’t for the high salary they receive, it is doubtful whether they would have chosen to engage in developing nuclear technology, or would have found their way out of the country.
The next chapter will deal with another nuclear scientist.
انقلاب اسلامی و جمهوریاش
حکومت اسلامی بر خلاف نظر کسانی که اصرار دارند همه چیز را در دستان معلول خامنهای متمرکز کنند، یک حکومت فردی نیست. گروهی است. الیگارشی است. مافیایی است. این گروه مقدمات انقلاب اسلامی را در مساجد و مناطق «مستضعف»نشین، از طریق توزیع مرغ و پودر رختشویی رایگان تا ترور و خرابکاریهایی مانند آتش زدن سینماها و کابارهها فراهم آورد. این گروه با پیوندهای خانوادگی و قبیلهای تار و پودش چنان در هم تنیده است که از آن جز با عنوان مافیا نمیتوان سخن گفت. نه کسی انقلاب را دزدید. نه کسی آن را مصادره کرد. نامش «قیام» یا «انقلاب 57» نیست. بلکه به استناد رهبری مذهبی و اسلامی آن و به استناد تئوری «حکومت اسلامی» چیزی جز «انقلاب اسلامی» نیست. مدعیان دمکراسی و لیبرالیسم و حقوق بشر باید نقش واقعی و مؤثر خود را نه در انقلاب اسلامی و جمهوریاش بلکه در جای دیگری بجویند. حکومت اسلامی و بنیادگرایان درکی از دمکراسی ندارند که بخواهند «ناله اصلاحات» آنها یا «صدای انقلاب» مردم را بشنوند!
*****
کیهان لندن/ 14 فوریه 08الاهه بقراطwww.alefbe.comwww.elahe.de
انقلاب اسلامی و جمهوریاش
قرن بیستم در کنار دمکراسی، شاهد پیدایش دیکتاتوریهای مدرن به جای حکومتهای مطلقه سنتی بود. گسترش آموزش همگانی و پیوستن خیل زنان به بازار کار همراه با تولید انبوه ابزاری که زندگی روزانه را بسی آسانتر از گذشته مینمود از یک سو، و رشد و گسترش روزافزون تکنیک ارتباطات که بیش از پیش بر فاصله زمان و مکان غلبه مییافت از سوی دیگر، نمیتوانست به پیدایش مناسبات جدید سیاسی نیانجامد. با گسترش جذابیت دمکراسی و لیبرالیسم در سراسر جهان، به ویژه پس از فروپاشی بلوک شرق، دیکتاتوریهای جدید مجبور شدند با بهرهگیری از ابزار انتخابات، مشروعیت سیاسی و حقوقی خود را در آرای مردم بجویند. به این ترتیب، در کنار شیوههای شناخته شده مانند زندان و اعدام و حتی کشتارهای جمعی، سرکوب و حذف دگراندیشان و مخالفان نیز چهرههای جدیدی یافت چرا که شرط پیروزی در چنین انتخاباتی، ایجاد محدودیت هر چه بیشتر بر سر موجودیت و فعالیت احزاب و گروههای سیاسی و هم چنین افراد دگراندیش و مخالف است. بدین معنی «نظارت استصوابی» نیز یک پدیده «مدرن» به شمار میرود! زیرا«نظارت استصوابی» چهره «مدرن» سرکوب یک پدیده «مدرن» به نام انتخابات است که توسط یک حکومت «مدرن» یعنی «بنیادگرایان اسلامی» در ایران برای گزینش «نمایندگان اصلح» به کار بسته میشود!
صدای انقلابامروز از روسیه پوتین تا جمهوریهای فدراتیو دور و بر آن، از مصر و سوریه تا کنیا و کنگو و حتی جمهوری اسلامی، با وجود سرکوب وحشیانه و جوی خونی که ظاهرا به دلیل «انتخابات» در برخی از آنها روان است، خود را «دمکرات» مینامند. در هر کدام از آنها نیز واقعیاتی وجود دارد که نمیتوان آن را با سخنپردازی انکار نمود و یا به گونهای دیگر جلوه داد. برای مثال روشن است حکومت روسیه، فاشیست، کمونیست، توتالیتر و دیکتاتوری نیست. ولی این هم روشن است در شرایطی که دگراندیشان به زندان میافتند، ژورنالیستها به قتل میرسند، رسانهها از آزادی بیان برخوردار نیستند و نامزدهای ریاست جمهوری با تهدید و ارعاب از میدان به در میشوند، نمی توان آن را دمکرات دانست. حکومت روسیه معجونی است از تزاریسم، کمونیسم و دمکراسی کاهش یافته به رأیگیریهای دورهای تحت رهبری یک تزار کوچک با سابقه فعالیت در سازمان امنیت بدنام اتحاد شوروی (کا گ ب) که ادعای دمکراسی و لیبرالیسم دارد! مشابه این افراد را در حول و حوش جمهوری اسلامی نیز میتوان دید: چند ولی فقیه کوچک با سابقه فعالیت در سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی که ادعای دمکراسی و لیبرالیسم دارند. سیاست و اقتصاد اما در اغلب کشورهای نامبرده به شکل الیگارشی و مافیایی عمل میکند.در جریان انقلاب اسلامی نیز درست است که بدون تعارف، هیچ فرد و حزب و گروه مخالف رژیم گذشته، درک مشخصی از دمکراسی و حقوق بشر نداشت و همگی شیفته آزادی، آن هم به طور انتزاعی در کلیترین مفهوم آن، و به طور مشخص به معنای به قدرت رسیدن خود و سرکوب دیگران بودند، لیکن همه آنها با همین درک، و با تکیه بر اینکه به خیال خود «سهم» خود را از انقلابشان میخواستند، تازه به قدرت رسیدگان را دست کم تا دو سال اول جمهوری اسلامی که هنوز بر اوضاع مسلط نشده بودند، وا داشتند بر انتخاباتی در ریاست جمهوری، مجلس خبرگان و نخستین دور مجلس شورای اسلامی گردن بنهند که نسبتا آزاد بود اگرچه در همان زمان نیز احزاب و مطبوعات و رادیو و تلویزیون از فشار و آزار و گاه تسلط بیچون و چرای دستجات حزباللهی و حکومتی در امان نبودند.پیش از آن، در میان شخصیتهای سیاسی به غیر از شاپور بختیار که درکی روشن از دمکراسی داشت، یکی از کسانی که مفهوم دمکراسی را به خوبی میشناخت، محمدرضا شاه پهلوی بود. از همین رو وی از یکسو مانع تحقق آن میشد، زیرا میدانست دمکراسی قدرت مطلقه او را به سلطنت محدود خواهد کرد و از سوی دیگر، اگرچه بسی دیر، ولی دریافت شرایط شورشی کشور را که خود وی نخستین کسی بود که آن را «انقلاب» نامید، میتوان با دمکراسی آرام کرد و از همین رو با گشایش «فضای باز سیاسی» و آزادی زندانیان دگراندیش، همزمان احزاب را به ایفای نقش خود فرا خواند. آن احزاب اما با طرد بختیار و شاه ترجیح دادند بر رهبری یکی از عقبماندهترین، تنگنظرترین و حیلهگرترین رهبران سیاسی و مذهبی تاریخ ایران و جهان گردن بنهند و نقشی را بر عهده گیرند که کمترین پیامدش ویرانی دست کم سه نسل سیاست و فرهنگ و اقتصاد میبود. روانپریشی جامعه ایران حکایت اندوهناک دیگریست.
ناله اصلاحاتکسانی که کاسه و کوزه شرایط فلاکتبار اقتصادی و اجتماعی ایران را بر سر احمدینژاد میشکنند، یا سر در آبشخور رقابتی دارند که دست آنها را از برخی نعمات جمهوری اسلامی کوتاه کرده است یا مدافعان آنها هستند که گمان میکنند ممکن است بتوانند معجزه «اصلاحات» را در جمهوری اسلامی تحقق بخشند. آنها نمیخواهند ببینند دولت احمدینژاد و شرایط کنونی حاصل ناگزیر و فرزند خلف جمهوری اسلامی است. لیکن کسانی هم که همان کاسه و کوزه را بر سر سیدعلیخامنهای میشکنند و او را نه زیر عنوان و مقام واقعیاش یعنی «ولی فقیه» که بنا بر قانون اساسی جمهوری اسلامی به وی اعطا شده است، بلکه با نام مستعار «سلطان» و اختراع واژههای مضحک مورد انتقاد قرار میدهند، نشان میدهند از ساختار آنچه خود آن را تثبیت و تقویت کردهاند، شناخت لازم و کافی ندارند. راست این است که ولی فقیه کنونی چیزی بر اختیارات ولی فقیه پیشین یعنی روحالله خمینی نیفزوده است. رهبر سیاسی و مذهبی پیشین در مدت ده سالی که پس از انقلاب اسلامی زنده بود، به همان شکل عمل کرد که امروز رهبر سیاسی و مذهبی کنونی عمل میکند. هیچ کدام از این دو بر خلاف قانون اساسی نظامشان عمل نمیکنند. این منتقدان مذهبی حکومت هستند که نمیخواهند واقعیت موجود را بپذیرند:حکومت ایران یک حکومت دینی است.حکومت دینی ایران یک حکومت اسلامی است.حکومت اسلامی ایران یک حکومت مبتنی بر ولایت فقیه است.حکومت اسلامی ولایت فقیه در ایران دارای یک رهبر سیاسی و مذهبی به نام ولی فقیه است.ولی فقیه، پادشاه، سلطان، قیصر، تزار یا امپراتور نیست زیرا هر یک از اینها قدرت دنیوی را نمایندگی میکنند و ردای رهبری مذهبی بر دوش ندارند. در حالی که ولی فقیه هر کس باشد، خمینی یا خامنهای یا فردی دیگر، بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی بالاترین مرجع سیاسی و مذهبی کشور به شمار میرود. هم ولی است. هم فقیه است. دنیا و آخرت ملت در ید قدرت اوست. با هزار ترفند نیز نمیتوان «ولی فقیه» را به «سلطان» تبدیل کرد زیرا ردای مذهبی و اسلامی بیش از ردای سیاسی بر شانههای «ولی فقیه» سنگینی میکند.با این همه، درست است که ولی فقیه، به مثابه رهبر مذهبی و سیاسی کشور آخرین حرف را در مذهب و سیاست میزند لیکن این حرف، تنها حرف «فرد» او نیست، بلکه حرف آن محافل سیاسی و اقتصادی است که وی را در آن جایگاه قرار داده و از آن جایگاه (نه الزاما از آن فرد) به مثابه یک نهاد بنیادین در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی حفاظت میکنند. از همین رو مرگ او، نبود او و حذف یا کنارهگیری او تغییری در ساختار سیاسی حاکم به وجود نمیآورد. الیگارشی و مافیای حاکم بلافاصله فرد یا افراد دیگری را (به نام شورای رهبری) جایگزین او میکند.در عین حال، اگر نظام جمهوری اسلامی بر خودکامگی یک فرد تکیه میداشت، در این صورت پس از مرگ خمینی میبایست دچار خلاء قدرت و تزلزل سیاسی میشد. که نشد. امروز نیز بر اثر مرگ خامنهای در مجموعه قدرت سیاسی حاکم ممکن است رقابت در گیرد، لیکن منافع گروههای حاکم ایجاب میکند سرانجام جانشین یا جانشینانی (شورای رهبری) برای وی تعیین شود. اینکه جامعه چه واکنشی نشان خواهد داد یا تغییر و تحولات مبتنی بر نارضایتیهای عمومی چه پیش خواهد آورد، ربطی به آنچه ساختار واقعی حکومت را تشکیل میدهد ندارد. تفاوت بزرگ حکومت اسلامی با حکومت شاه در این است که شاه بدون آنکه بر محافل سیاسی و اقتصادی معینی تکیه داشته باشد، قدرت مطلقه را در دستان خود قبضه نموده بود. آنهایی که وی گمان میکرد به او وفادار هستند، فرصتطلبتر از آن بودند که منافع خود را فدای پادشاهی وی کنند. برخی از آنها از همان آغاز به عنوان مورخ و مشاور به منظومه حکومت جدید پیوستند و تا به امروز نیز روسپیوار با خودشیفتگی بیمارگونه به تحلیل آن زمان و این زمان و آخر زمان مشغولند. پایگاهی وجود نداشت که آن جایگاه را حفظ کند.حکومت اسلامی اما بر خلاف نظر کسانی که اصرار دارند همه چیز را در دستان معلول خامنهای متمرکز کنند، یک حکومت فردی نیست. گروهی است. الیگارشی است. مافیایی است. این گروه، همان گروهی است که به ویژه از دهه پنجاه خورشیدی مقدمات انقلاب اسلامی را در مساجد و مناطق «مستضعف»نشین، از طریق توزیع مرغ و پودر رختشویی رایگان تا ترور و خرابکاریهایی مانند آتش زدن سینماها و کابارهها فراهم آورد. این گروه، همان گروهی است که با پیوندهای خانوادگی و قبیلهای تار و پودش چنان در هم تنیده است که از آن جز با عنوان مافیا نمیتوان سخن گفت. ولی فقیه و چند تن از روحانیون و غیرروحانیون قدرتمند در واقع پدرخواندههای گروههای مافیایی حاکم هستند که در عین رقابت، میدانند بدون یکدیگر و بدون پشتیبانی از همدیگر نابود خواهند شد. درست مانند گروههای مافیایی، آنها نیز میدانند ممکن است مجبور شوند این یا آن فرد را از میدان به در کنند و یا حتی به قتل برسانند (توجه داشته باشید که بسیاری از قتلهای سران جمهوری اسلامی، از بمبگذاریها تا ترورهای فردی تا به امروز نیز در پرده ابهام باقی مانده است) لیکن بقایشان به حمایت آنها از یکدیگر وابسته است. انقلاب اسلامی و جمهوریاش مال اینهاست. این پایگاه است که جایگاه ولایت فقیه را حفظ میکند.در جریان انقلاب اسلامی حق به حقدار نرسید ولی خرس به کفتار رسید. نه کسی انقلاب را دزدید. نه کسی آن را مصادره کرد. نامش «قیام» یا «انقلاب 57» نیست. بلکه به استناد رهبری مذهبی و اسلامی آن (که گمان نمیرود کسی در آن تردید داشته باشد) و به استناد تئوری «حکومت اسلامی» که همان رهبر مذهبی و سیاسی آن را تدوین کرده بود، چیزی جز «انقلاب اسلامی» نیست. با آن رهبری و آن تئوری نمیشد انتظار داشت، حکومت و نظام دیگری از آن حاصل شود. اگر آن انقلاب به فرض محال به دست «چپها» میافتاد و یا ملیون خوشخیال گمان میکردند میتوانند آن را با یک دولت بیاختیار در مسیری که خود میخواهند هدایت کنند، آنگاه باید ادعا میشد که انقلاب دزدیده یا مصادره شد! زیرا هیچ کدام از این دو گروه نه آن را سازماندهی و هدایت کرده بودند و نه طرح و برنامه مشخصی برای حکومت آینده داشتند!مدعیان دمکراسی و لیبرالیسم و حقوق بشر (و البته سوسیالیسم) به جای مراجعه مکرر و ناکام به «دفتر اموال مسروقه» تاریخ بهتر است و باید نقش واقعی و مؤثر خود را نه در انقلاب اسلامی و جمهوریاش بلکه در جای دیگری بجویند. حکومت اسلامی و بنیادگرایان درکی از دمکراسی ندارند که بخواهند «ناله اصلاحات» آنها یا «صدای انقلاب» مردم را بشنوند!6 فوریه 2008
*****
کیهان لندن/ 14 فوریه 08الاهه بقراطwww.alefbe.comwww.elahe.de
انقلاب اسلامی و جمهوریاش
قرن بیستم در کنار دمکراسی، شاهد پیدایش دیکتاتوریهای مدرن به جای حکومتهای مطلقه سنتی بود. گسترش آموزش همگانی و پیوستن خیل زنان به بازار کار همراه با تولید انبوه ابزاری که زندگی روزانه را بسی آسانتر از گذشته مینمود از یک سو، و رشد و گسترش روزافزون تکنیک ارتباطات که بیش از پیش بر فاصله زمان و مکان غلبه مییافت از سوی دیگر، نمیتوانست به پیدایش مناسبات جدید سیاسی نیانجامد. با گسترش جذابیت دمکراسی و لیبرالیسم در سراسر جهان، به ویژه پس از فروپاشی بلوک شرق، دیکتاتوریهای جدید مجبور شدند با بهرهگیری از ابزار انتخابات، مشروعیت سیاسی و حقوقی خود را در آرای مردم بجویند. به این ترتیب، در کنار شیوههای شناخته شده مانند زندان و اعدام و حتی کشتارهای جمعی، سرکوب و حذف دگراندیشان و مخالفان نیز چهرههای جدیدی یافت چرا که شرط پیروزی در چنین انتخاباتی، ایجاد محدودیت هر چه بیشتر بر سر موجودیت و فعالیت احزاب و گروههای سیاسی و هم چنین افراد دگراندیش و مخالف است. بدین معنی «نظارت استصوابی» نیز یک پدیده «مدرن» به شمار میرود! زیرا«نظارت استصوابی» چهره «مدرن» سرکوب یک پدیده «مدرن» به نام انتخابات است که توسط یک حکومت «مدرن» یعنی «بنیادگرایان اسلامی» در ایران برای گزینش «نمایندگان اصلح» به کار بسته میشود!
صدای انقلابامروز از روسیه پوتین تا جمهوریهای فدراتیو دور و بر آن، از مصر و سوریه تا کنیا و کنگو و حتی جمهوری اسلامی، با وجود سرکوب وحشیانه و جوی خونی که ظاهرا به دلیل «انتخابات» در برخی از آنها روان است، خود را «دمکرات» مینامند. در هر کدام از آنها نیز واقعیاتی وجود دارد که نمیتوان آن را با سخنپردازی انکار نمود و یا به گونهای دیگر جلوه داد. برای مثال روشن است حکومت روسیه، فاشیست، کمونیست، توتالیتر و دیکتاتوری نیست. ولی این هم روشن است در شرایطی که دگراندیشان به زندان میافتند، ژورنالیستها به قتل میرسند، رسانهها از آزادی بیان برخوردار نیستند و نامزدهای ریاست جمهوری با تهدید و ارعاب از میدان به در میشوند، نمی توان آن را دمکرات دانست. حکومت روسیه معجونی است از تزاریسم، کمونیسم و دمکراسی کاهش یافته به رأیگیریهای دورهای تحت رهبری یک تزار کوچک با سابقه فعالیت در سازمان امنیت بدنام اتحاد شوروی (کا گ ب) که ادعای دمکراسی و لیبرالیسم دارد! مشابه این افراد را در حول و حوش جمهوری اسلامی نیز میتوان دید: چند ولی فقیه کوچک با سابقه فعالیت در سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی که ادعای دمکراسی و لیبرالیسم دارند. سیاست و اقتصاد اما در اغلب کشورهای نامبرده به شکل الیگارشی و مافیایی عمل میکند.در جریان انقلاب اسلامی نیز درست است که بدون تعارف، هیچ فرد و حزب و گروه مخالف رژیم گذشته، درک مشخصی از دمکراسی و حقوق بشر نداشت و همگی شیفته آزادی، آن هم به طور انتزاعی در کلیترین مفهوم آن، و به طور مشخص به معنای به قدرت رسیدن خود و سرکوب دیگران بودند، لیکن همه آنها با همین درک، و با تکیه بر اینکه به خیال خود «سهم» خود را از انقلابشان میخواستند، تازه به قدرت رسیدگان را دست کم تا دو سال اول جمهوری اسلامی که هنوز بر اوضاع مسلط نشده بودند، وا داشتند بر انتخاباتی در ریاست جمهوری، مجلس خبرگان و نخستین دور مجلس شورای اسلامی گردن بنهند که نسبتا آزاد بود اگرچه در همان زمان نیز احزاب و مطبوعات و رادیو و تلویزیون از فشار و آزار و گاه تسلط بیچون و چرای دستجات حزباللهی و حکومتی در امان نبودند.پیش از آن، در میان شخصیتهای سیاسی به غیر از شاپور بختیار که درکی روشن از دمکراسی داشت، یکی از کسانی که مفهوم دمکراسی را به خوبی میشناخت، محمدرضا شاه پهلوی بود. از همین رو وی از یکسو مانع تحقق آن میشد، زیرا میدانست دمکراسی قدرت مطلقه او را به سلطنت محدود خواهد کرد و از سوی دیگر، اگرچه بسی دیر، ولی دریافت شرایط شورشی کشور را که خود وی نخستین کسی بود که آن را «انقلاب» نامید، میتوان با دمکراسی آرام کرد و از همین رو با گشایش «فضای باز سیاسی» و آزادی زندانیان دگراندیش، همزمان احزاب را به ایفای نقش خود فرا خواند. آن احزاب اما با طرد بختیار و شاه ترجیح دادند بر رهبری یکی از عقبماندهترین، تنگنظرترین و حیلهگرترین رهبران سیاسی و مذهبی تاریخ ایران و جهان گردن بنهند و نقشی را بر عهده گیرند که کمترین پیامدش ویرانی دست کم سه نسل سیاست و فرهنگ و اقتصاد میبود. روانپریشی جامعه ایران حکایت اندوهناک دیگریست.
ناله اصلاحاتکسانی که کاسه و کوزه شرایط فلاکتبار اقتصادی و اجتماعی ایران را بر سر احمدینژاد میشکنند، یا سر در آبشخور رقابتی دارند که دست آنها را از برخی نعمات جمهوری اسلامی کوتاه کرده است یا مدافعان آنها هستند که گمان میکنند ممکن است بتوانند معجزه «اصلاحات» را در جمهوری اسلامی تحقق بخشند. آنها نمیخواهند ببینند دولت احمدینژاد و شرایط کنونی حاصل ناگزیر و فرزند خلف جمهوری اسلامی است. لیکن کسانی هم که همان کاسه و کوزه را بر سر سیدعلیخامنهای میشکنند و او را نه زیر عنوان و مقام واقعیاش یعنی «ولی فقیه» که بنا بر قانون اساسی جمهوری اسلامی به وی اعطا شده است، بلکه با نام مستعار «سلطان» و اختراع واژههای مضحک مورد انتقاد قرار میدهند، نشان میدهند از ساختار آنچه خود آن را تثبیت و تقویت کردهاند، شناخت لازم و کافی ندارند. راست این است که ولی فقیه کنونی چیزی بر اختیارات ولی فقیه پیشین یعنی روحالله خمینی نیفزوده است. رهبر سیاسی و مذهبی پیشین در مدت ده سالی که پس از انقلاب اسلامی زنده بود، به همان شکل عمل کرد که امروز رهبر سیاسی و مذهبی کنونی عمل میکند. هیچ کدام از این دو بر خلاف قانون اساسی نظامشان عمل نمیکنند. این منتقدان مذهبی حکومت هستند که نمیخواهند واقعیت موجود را بپذیرند:حکومت ایران یک حکومت دینی است.حکومت دینی ایران یک حکومت اسلامی است.حکومت اسلامی ایران یک حکومت مبتنی بر ولایت فقیه است.حکومت اسلامی ولایت فقیه در ایران دارای یک رهبر سیاسی و مذهبی به نام ولی فقیه است.ولی فقیه، پادشاه، سلطان، قیصر، تزار یا امپراتور نیست زیرا هر یک از اینها قدرت دنیوی را نمایندگی میکنند و ردای رهبری مذهبی بر دوش ندارند. در حالی که ولی فقیه هر کس باشد، خمینی یا خامنهای یا فردی دیگر، بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی بالاترین مرجع سیاسی و مذهبی کشور به شمار میرود. هم ولی است. هم فقیه است. دنیا و آخرت ملت در ید قدرت اوست. با هزار ترفند نیز نمیتوان «ولی فقیه» را به «سلطان» تبدیل کرد زیرا ردای مذهبی و اسلامی بیش از ردای سیاسی بر شانههای «ولی فقیه» سنگینی میکند.با این همه، درست است که ولی فقیه، به مثابه رهبر مذهبی و سیاسی کشور آخرین حرف را در مذهب و سیاست میزند لیکن این حرف، تنها حرف «فرد» او نیست، بلکه حرف آن محافل سیاسی و اقتصادی است که وی را در آن جایگاه قرار داده و از آن جایگاه (نه الزاما از آن فرد) به مثابه یک نهاد بنیادین در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی حفاظت میکنند. از همین رو مرگ او، نبود او و حذف یا کنارهگیری او تغییری در ساختار سیاسی حاکم به وجود نمیآورد. الیگارشی و مافیای حاکم بلافاصله فرد یا افراد دیگری را (به نام شورای رهبری) جایگزین او میکند.در عین حال، اگر نظام جمهوری اسلامی بر خودکامگی یک فرد تکیه میداشت، در این صورت پس از مرگ خمینی میبایست دچار خلاء قدرت و تزلزل سیاسی میشد. که نشد. امروز نیز بر اثر مرگ خامنهای در مجموعه قدرت سیاسی حاکم ممکن است رقابت در گیرد، لیکن منافع گروههای حاکم ایجاب میکند سرانجام جانشین یا جانشینانی (شورای رهبری) برای وی تعیین شود. اینکه جامعه چه واکنشی نشان خواهد داد یا تغییر و تحولات مبتنی بر نارضایتیهای عمومی چه پیش خواهد آورد، ربطی به آنچه ساختار واقعی حکومت را تشکیل میدهد ندارد. تفاوت بزرگ حکومت اسلامی با حکومت شاه در این است که شاه بدون آنکه بر محافل سیاسی و اقتصادی معینی تکیه داشته باشد، قدرت مطلقه را در دستان خود قبضه نموده بود. آنهایی که وی گمان میکرد به او وفادار هستند، فرصتطلبتر از آن بودند که منافع خود را فدای پادشاهی وی کنند. برخی از آنها از همان آغاز به عنوان مورخ و مشاور به منظومه حکومت جدید پیوستند و تا به امروز نیز روسپیوار با خودشیفتگی بیمارگونه به تحلیل آن زمان و این زمان و آخر زمان مشغولند. پایگاهی وجود نداشت که آن جایگاه را حفظ کند.حکومت اسلامی اما بر خلاف نظر کسانی که اصرار دارند همه چیز را در دستان معلول خامنهای متمرکز کنند، یک حکومت فردی نیست. گروهی است. الیگارشی است. مافیایی است. این گروه، همان گروهی است که به ویژه از دهه پنجاه خورشیدی مقدمات انقلاب اسلامی را در مساجد و مناطق «مستضعف»نشین، از طریق توزیع مرغ و پودر رختشویی رایگان تا ترور و خرابکاریهایی مانند آتش زدن سینماها و کابارهها فراهم آورد. این گروه، همان گروهی است که با پیوندهای خانوادگی و قبیلهای تار و پودش چنان در هم تنیده است که از آن جز با عنوان مافیا نمیتوان سخن گفت. ولی فقیه و چند تن از روحانیون و غیرروحانیون قدرتمند در واقع پدرخواندههای گروههای مافیایی حاکم هستند که در عین رقابت، میدانند بدون یکدیگر و بدون پشتیبانی از همدیگر نابود خواهند شد. درست مانند گروههای مافیایی، آنها نیز میدانند ممکن است مجبور شوند این یا آن فرد را از میدان به در کنند و یا حتی به قتل برسانند (توجه داشته باشید که بسیاری از قتلهای سران جمهوری اسلامی، از بمبگذاریها تا ترورهای فردی تا به امروز نیز در پرده ابهام باقی مانده است) لیکن بقایشان به حمایت آنها از یکدیگر وابسته است. انقلاب اسلامی و جمهوریاش مال اینهاست. این پایگاه است که جایگاه ولایت فقیه را حفظ میکند.در جریان انقلاب اسلامی حق به حقدار نرسید ولی خرس به کفتار رسید. نه کسی انقلاب را دزدید. نه کسی آن را مصادره کرد. نامش «قیام» یا «انقلاب 57» نیست. بلکه به استناد رهبری مذهبی و اسلامی آن (که گمان نمیرود کسی در آن تردید داشته باشد) و به استناد تئوری «حکومت اسلامی» که همان رهبر مذهبی و سیاسی آن را تدوین کرده بود، چیزی جز «انقلاب اسلامی» نیست. با آن رهبری و آن تئوری نمیشد انتظار داشت، حکومت و نظام دیگری از آن حاصل شود. اگر آن انقلاب به فرض محال به دست «چپها» میافتاد و یا ملیون خوشخیال گمان میکردند میتوانند آن را با یک دولت بیاختیار در مسیری که خود میخواهند هدایت کنند، آنگاه باید ادعا میشد که انقلاب دزدیده یا مصادره شد! زیرا هیچ کدام از این دو گروه نه آن را سازماندهی و هدایت کرده بودند و نه طرح و برنامه مشخصی برای حکومت آینده داشتند!مدعیان دمکراسی و لیبرالیسم و حقوق بشر (و البته سوسیالیسم) به جای مراجعه مکرر و ناکام به «دفتر اموال مسروقه» تاریخ بهتر است و باید نقش واقعی و مؤثر خود را نه در انقلاب اسلامی و جمهوریاش بلکه در جای دیگری بجویند. حکومت اسلامی و بنیادگرایان درکی از دمکراسی ندارند که بخواهند «ناله اصلاحات» آنها یا «صدای انقلاب» مردم را بشنوند!6 فوریه 2008
Sunday, February 17, 2008
SANGSAR DAR ZAHEDAN
سنگسار در زاهدان؛ بازتولید توحش حکومتی در جامعه
از سایت انتگراسیون ایرانیان ساکن آلمان
سنگسار دختری توسط پدرش در زاهدان بازتولید جنایت و شیوه ها و تفکر حاکمان جمهوری اسلامی و ایدئولوژی زن ستیز آنان در مقیاس کوچکتر در جامعه میباشد. یکی از اهداف آخوندهای حاکم بر ایران نیز دقیقا همین است که شیوه های خود را در جامعه آنچنان جا بیاندازند که بعدا در توجیه عمل خود از آن تحت عنوان احترام به "فرهنگ و سنت قومی و قبیلگی" دفاع کنند.
روی دیگر این جنایت با انگیزه مذهبی، عمق تعفن فرهنگ مرد سالارانه را نشان میدهد. تفکری که بهترین بستر برای رشد آن همانا ایدئولوژی اسلامی ای میباشد که مرد را برتر از زن دانسته، او را "قیم" زن بحساب میاورد و با تعبیر و تفسیرهای ارتجاعی و ضد بشری، زن را تنها وسیله ای در خدمت مرد قلمداد میکند.
در این تفکر زن مالک "جسم " خود نیست، رفتار او باید بر اساس خواست مرد باشد و هرگونه آزاد اندیشی از طرف زن محکوم بوده و مجازات آن به وحشیانه ترین، زجر آورترین و خودسرانه ترین شکل مجاز و اجرای آن در اختیار قانوگذران مذهبی قرار داده شده و اگر مردی از خانواده نیز اقدام به آن کند از حمایت شرعی برخوردار خواهد شد.
رژیمی که همین چند وقت پیش در ملا عام در شهر زاهدان اقدام به بریدن دست و پای پنج نفر نمود، رژیمی که برای "درس عبرت دادن" به دیگر زنان، سالهاست تعدادی زن را زیر حکم و چوبه دار نگه داشته، رژیمی که با افتخار حکم سنگسار صادر میکند و بالاخره رژیمی که در خصوصی ترین مسایل زنان در جامعه دخالت میکند، آری این رژیم اصلی ترین مسبب و آموزش دهنده جاری شدن این روش های جنایتکارانه در جامعه میباشد.
***
پدری دختر 14 ساله خود را سنگسار کرد
روزنامه اعتماد : پرونده پدري که با انگيزه ناموسي دختر خود را با همدستي مردي ديگر سنگسار کرده است در دادسراي عمومي زاهدان به جريان افتاد.
به گزارش خبرنگار ما چند روز قبل زن جواني در حالي که به سر و صورت خود مي کوبيد و به شدت گريه مي کرد نزد ماموران انتظامي زاهدان مراجعه کرد و از قتل دخترش خبر داد.
او گفت؛ شوهرم به نام شريف مردي بدبين و بداخلاق است که با من و دخترم بدرفتاري مي کرد و در اين ميان سميه - فرزند 14 ساله ام - بيش از همه از سوي شريف مورد آزار قرار مي گرفت تا اينکه بالاخره همسرم او را به بهانه يي از خانه خارج کرد و به محل نامعلومي برد و پس از آن ديگر نه او به منزل بازگشت و نه خبري از سميه شد.
وي افزود؛ شريف به دخترم مشکوک بود و تصور مي کرد او با مردي رابطه دارد. او چندين بار سميه را تهديد به مرگ کرده بود و روز حادثه نيز به شدت خشمگين بود و تصور مي کنم بلايي سر فرزندم آورده باشد.
پس از اظهارات اين زن بلافاصله ماموران تحقيقات ويژه يي را براي يافتن شريف و افشاي سرنوشت دختر نوجوان آغاز کردند. آنان با رديابي هاي گسترده توانستند پس از گذشت 24 ساعت پدر سميه را شناسايي و دستگير کنند.
اين متهم که در بازجويي هاي اوليه سکوت اختيار کرده و حاضر به صحبت کردن درباره سرنوشت دخترش نبود، سرانجام در جريان بازجويي هاي فني - پليسي لب به اعتراف گشود و طي اظهارات تکان دهنده، نحوه قتل سميه را تشريح کرد.
شريف گفت؛ من از چندي پيش متوجه شدم دختر 14 ساله ام رفتارهاي مشکوکي دارد. ابتدا سعي کردم با آرامش با موضوع برخورد کنم و با تحقيقاتي که انجام مي دهم بفهمم سميه چرا چنين کارهايي انجام مي دهد. او بي دليل از خانه بيرون مي رفت و وقتي ديرهنگام بازمي گشت توضيح قانع کننده يي نمي داد. بالاخره تاب نياوردم و با او دعوا کردم ولي اين کار نيز فايده نداشت چون فرزندم مرا متهم به بدبيني مي کرد و مي گفت هيچ کار خلافي انجام نداده است. پس از گذشت مدتي به تدريج به اين يقين رسيدم که سميه با مردي رابطه دارد. آبرويم را از دست رفته مي ديدم و تحمل چنين شرايطي و برگزيدن سکوت برايم مرگ آور بود. بنابراين تصميم گرفتم سميه را بکشم و خودم را از اين ننگ نجات دهم. در اين ميان بايد شيوه يي را براي کشتن دخترم انتخاب مي کردم که او به سزاي واقعي کاري که انجام داده بود برسد. بالاخره مصمم شدم وي را سنگسار کنم اما از آنجا که به تنهايي از عهده اين کار برنمي آمدم از يکي از دوستانم به نام غفور خواستم به من کمک کند و وقتي از مشکلم مطلع شد پذيرفت مرا در کشتن سميه که لکه ننگي در خانواده بود ياري دهد. غفور چند نفر ديگر را نيز با خبر کرد و محل و زمان اجراي نقشه تعيين شد.
متهم به قتل گفت؛ روز حادثه دخترم را به زور از خانه خارج کردم و به سمت ارتفاعات هلور کشاندم. او در تمام طول مسير وحشت زده بود و با اينکه مي دانست عاقبت خوشي در انتظارش نخواهد بود اما مطمئن نبود که چه مجازاتي را براي وي در نظر گرفته ام. پس از آنکه به محل مورد نظر رسيديم دخترم را روي زمين انداختم و سنگسار او را شروع کرديم. سميه مرتب جيغ مي کشيد و با خواهش و التماس تلاش مي کرد جانش را نجات دهد اما من براي دست يافتن دوباره به آبرويم و داشتن زندگي شرافتمندانه چاره يي جز کشتن او نداشتم و پس از قتل فرار کردم.
سنگسار/ شرمتان باد
برای لغو سنگسار دو زن تلاش کنيد، کميته دانشجويی گزارشگران حقوق بشر
سنگسار/ شرمتان باد
پرتابِ سنگ های بیرحمیبا ناله های جگر سوزدر دشت های بیکران وطنکولاک می کند.زنان سنگسار می شوند.شرمتان باد
پِژواک ضجه های شقاوتیاد نازیهای جانی رابا کوره های آدم سوزی زنده می کند.مردان سنگسار می شوند.شرمتان باد
ندبه ی دختران ِمعصوم شیون ِ پسران ِمحرومزیر پرتاب سنگ هاغوغا می کند.جوانان سنگسار می شوند.ننگتان باد
خون های گرم سرخ فام تهِ گودال ها جاری می شوند.در دادگاهها، یاسای چنگیزی بیداد می کند.زنان سنگسار می شوند.شرمتان باد
پرویز داورپناه بهمن ماه ۱٣٨۶
از سایت انتگراسیون ایرانیان ساکن آلمان
سنگسار دختری توسط پدرش در زاهدان بازتولید جنایت و شیوه ها و تفکر حاکمان جمهوری اسلامی و ایدئولوژی زن ستیز آنان در مقیاس کوچکتر در جامعه میباشد. یکی از اهداف آخوندهای حاکم بر ایران نیز دقیقا همین است که شیوه های خود را در جامعه آنچنان جا بیاندازند که بعدا در توجیه عمل خود از آن تحت عنوان احترام به "فرهنگ و سنت قومی و قبیلگی" دفاع کنند.
روی دیگر این جنایت با انگیزه مذهبی، عمق تعفن فرهنگ مرد سالارانه را نشان میدهد. تفکری که بهترین بستر برای رشد آن همانا ایدئولوژی اسلامی ای میباشد که مرد را برتر از زن دانسته، او را "قیم" زن بحساب میاورد و با تعبیر و تفسیرهای ارتجاعی و ضد بشری، زن را تنها وسیله ای در خدمت مرد قلمداد میکند.
در این تفکر زن مالک "جسم " خود نیست، رفتار او باید بر اساس خواست مرد باشد و هرگونه آزاد اندیشی از طرف زن محکوم بوده و مجازات آن به وحشیانه ترین، زجر آورترین و خودسرانه ترین شکل مجاز و اجرای آن در اختیار قانوگذران مذهبی قرار داده شده و اگر مردی از خانواده نیز اقدام به آن کند از حمایت شرعی برخوردار خواهد شد.
رژیمی که همین چند وقت پیش در ملا عام در شهر زاهدان اقدام به بریدن دست و پای پنج نفر نمود، رژیمی که برای "درس عبرت دادن" به دیگر زنان، سالهاست تعدادی زن را زیر حکم و چوبه دار نگه داشته، رژیمی که با افتخار حکم سنگسار صادر میکند و بالاخره رژیمی که در خصوصی ترین مسایل زنان در جامعه دخالت میکند، آری این رژیم اصلی ترین مسبب و آموزش دهنده جاری شدن این روش های جنایتکارانه در جامعه میباشد.
***
پدری دختر 14 ساله خود را سنگسار کرد
روزنامه اعتماد : پرونده پدري که با انگيزه ناموسي دختر خود را با همدستي مردي ديگر سنگسار کرده است در دادسراي عمومي زاهدان به جريان افتاد.
به گزارش خبرنگار ما چند روز قبل زن جواني در حالي که به سر و صورت خود مي کوبيد و به شدت گريه مي کرد نزد ماموران انتظامي زاهدان مراجعه کرد و از قتل دخترش خبر داد.
او گفت؛ شوهرم به نام شريف مردي بدبين و بداخلاق است که با من و دخترم بدرفتاري مي کرد و در اين ميان سميه - فرزند 14 ساله ام - بيش از همه از سوي شريف مورد آزار قرار مي گرفت تا اينکه بالاخره همسرم او را به بهانه يي از خانه خارج کرد و به محل نامعلومي برد و پس از آن ديگر نه او به منزل بازگشت و نه خبري از سميه شد.
وي افزود؛ شريف به دخترم مشکوک بود و تصور مي کرد او با مردي رابطه دارد. او چندين بار سميه را تهديد به مرگ کرده بود و روز حادثه نيز به شدت خشمگين بود و تصور مي کنم بلايي سر فرزندم آورده باشد.
پس از اظهارات اين زن بلافاصله ماموران تحقيقات ويژه يي را براي يافتن شريف و افشاي سرنوشت دختر نوجوان آغاز کردند. آنان با رديابي هاي گسترده توانستند پس از گذشت 24 ساعت پدر سميه را شناسايي و دستگير کنند.
اين متهم که در بازجويي هاي اوليه سکوت اختيار کرده و حاضر به صحبت کردن درباره سرنوشت دخترش نبود، سرانجام در جريان بازجويي هاي فني - پليسي لب به اعتراف گشود و طي اظهارات تکان دهنده، نحوه قتل سميه را تشريح کرد.
شريف گفت؛ من از چندي پيش متوجه شدم دختر 14 ساله ام رفتارهاي مشکوکي دارد. ابتدا سعي کردم با آرامش با موضوع برخورد کنم و با تحقيقاتي که انجام مي دهم بفهمم سميه چرا چنين کارهايي انجام مي دهد. او بي دليل از خانه بيرون مي رفت و وقتي ديرهنگام بازمي گشت توضيح قانع کننده يي نمي داد. بالاخره تاب نياوردم و با او دعوا کردم ولي اين کار نيز فايده نداشت چون فرزندم مرا متهم به بدبيني مي کرد و مي گفت هيچ کار خلافي انجام نداده است. پس از گذشت مدتي به تدريج به اين يقين رسيدم که سميه با مردي رابطه دارد. آبرويم را از دست رفته مي ديدم و تحمل چنين شرايطي و برگزيدن سکوت برايم مرگ آور بود. بنابراين تصميم گرفتم سميه را بکشم و خودم را از اين ننگ نجات دهم. در اين ميان بايد شيوه يي را براي کشتن دخترم انتخاب مي کردم که او به سزاي واقعي کاري که انجام داده بود برسد. بالاخره مصمم شدم وي را سنگسار کنم اما از آنجا که به تنهايي از عهده اين کار برنمي آمدم از يکي از دوستانم به نام غفور خواستم به من کمک کند و وقتي از مشکلم مطلع شد پذيرفت مرا در کشتن سميه که لکه ننگي در خانواده بود ياري دهد. غفور چند نفر ديگر را نيز با خبر کرد و محل و زمان اجراي نقشه تعيين شد.
متهم به قتل گفت؛ روز حادثه دخترم را به زور از خانه خارج کردم و به سمت ارتفاعات هلور کشاندم. او در تمام طول مسير وحشت زده بود و با اينکه مي دانست عاقبت خوشي در انتظارش نخواهد بود اما مطمئن نبود که چه مجازاتي را براي وي در نظر گرفته ام. پس از آنکه به محل مورد نظر رسيديم دخترم را روي زمين انداختم و سنگسار او را شروع کرديم. سميه مرتب جيغ مي کشيد و با خواهش و التماس تلاش مي کرد جانش را نجات دهد اما من براي دست يافتن دوباره به آبرويم و داشتن زندگي شرافتمندانه چاره يي جز کشتن او نداشتم و پس از قتل فرار کردم.
سنگسار/ شرمتان باد
برای لغو سنگسار دو زن تلاش کنيد، کميته دانشجويی گزارشگران حقوق بشر
سنگسار/ شرمتان باد
پرتابِ سنگ های بیرحمیبا ناله های جگر سوزدر دشت های بیکران وطنکولاک می کند.زنان سنگسار می شوند.شرمتان باد
پِژواک ضجه های شقاوتیاد نازیهای جانی رابا کوره های آدم سوزی زنده می کند.مردان سنگسار می شوند.شرمتان باد
ندبه ی دختران ِمعصوم شیون ِ پسران ِمحرومزیر پرتاب سنگ هاغوغا می کند.جوانان سنگسار می شوند.ننگتان باد
خون های گرم سرخ فام تهِ گودال ها جاری می شوند.در دادگاهها، یاسای چنگیزی بیداد می کند.زنان سنگسار می شوند.شرمتان باد
پرویز داورپناه بهمن ماه ۱٣٨۶
Saturday, February 16, 2008
Thursday, February 14, 2008
Tuesday, February 12, 2008
من هيچ نقشی در محاکمه رحيمی نداشتم
ابراهيم يزدی: من هيچ نقشی در محاکمه رحيمی نداشتم
ميزان نيوز متعلق به جریان موسوم به ملی مذهبی ها: سالگرد انقلاب، بهانه مناسبی است تا به خاطرات آن ايام پرداخته شود. عده ای از سلطنت طلبان و طرفداران خاندان پهلوی مدعی هستند دکتر ابراهيم يزدی، نقش مستقيمی در اعدام تيمسار رحيمی - رييس شهربانی تهران در زمان انقلاب - داشته است، چنانچه در برنامه های تلوزيونیشان میگويند وقتی رحيمی حاضر به انجام دستور يزدی - مبنی بر اين که رحيمی دستور دهد ارتشيان ديگر به وظيفهی خود عمل نکنند - نشد، يزدی شروع به ناسزا گفتن به رحيمی میکند، رحيمی به خشم می آيد و گوش يزدی را نوازشی سخت میکند. دکتر يزدی دستور قطع يد رحيمی و سپس اعدام او را میدهد.
در مصاحبه ای با دکتر يزدی و دکتر احمد صدر حاج سيد جوادی، که هر دو در گفتگوی با تيمسار رحيمی حضور داشتند، ماجرا به تشريح بيان شده است.
در اين فيلم کوتاه، دکتر يزدی می گويد: "من از او خواستم از ارتشيان بخواهد که به پادگان ها برگردند و ديگر به مردم شليک نکنند ولی او گفت آنها به وظيفه خود عمل میکنند. من گفتم مثل هيفده شهريور؟ او جواب داد هر چه قانون بگويد... صحبت من با رحيمی همين اندزه بود."
وی در رابطه با فرمان اعدام رحيمی می گويد: "به استناد حرفی که رحيمی زده بود که من به شاه سوگند خورده ام و به حرفم وفادارم، آقای خمينی گفت اين نظاميان هنوز باور نکرده اند که انقلاب پيروز شده و نگرانيشان اين بود که با هليکوپتر مدرسه علوی را بمباران کنند. خود آقای خمينی به خلخالی گفت اين چهار نفر را- ناجی، خسروداد، نصيری، رحيمی- ببريد بزنيد."
دبير کل نهضت آزادی ايران اضافه می کند که: "ما علی الاصول با اين نوع برخورد که دادگاهی و محاکمه ای نبود مخالف بوديم... خلخالی در کتاب خاطرات خودش در چندين مورد به اين مساله اشاره می کند...می گويد يزدی و بازرگان به شدت با ما مخالف بودند."
سخنان ابراهیم یزدی را بخش دیداری و شنیداری سایت گوش کنید.
ابراهیم یزدی: یکی از آقایان روحانی با هفت تیر کمری هویدار را کشت
میزان نیوز متعلق به جریان موسوم به ملی مذهبی ها: "یکی از آقایان روحانی که آن جا بوده و من مایل نیستم الان اسم او را ببرم در راهرو با هفت تیر کمری خودش او را می کشد. بدین ترتیب آقای هویدا را می برند روی صندلی اش می نشانند و عکس بر می دارند و حکم اعدامش را برایش قرائت می کنند و بعد می برند. اصلا چنین چیزی نبود که اعدامش بکنند."
دکتر ابراهیم یزدی دبیر کل نهضت آزادی ایران در سالگرد انقلاب اسلامی در فیلم کوتاهی در خلال بیان خاطراتش مطالب جدیدی را از اعدام هویدا مطرح کرده است.
وی در این فیلم می گوید: وقتی هویدا را از پادگان جمشیدیه به مدرسه ی رفاه آوردند به من گفت که فلانی من حرف های زیادی دارم که باید بزنم. این خیلی طبیعی بود فردی که 14 سال نخست وزیری یک نظام را کرده است اطلاعات بسیار گسترده ای از درون نظام داشته باشد. پیش فرض من این است که می خواست راجع به نظام گذشته حرف بزند.
من با توجه به این که اطرافیان شاه یک عداوت خاصی با هویدا پیدا کرده بودند و به همین دلیل او را به زندان انداخته بودند نگران بودم که در آن اتاقی که همه ی فرماندهان نظام قبل در آن بودند او را در آن اتاق خفه اش بکنند.
بنابراین من در مدرسه ی رفاه یک اتاق دیگری را ترتیب دادم که هویدا را آن جا تنها نگهداری کنند. من به آقای خمینی گفتم که هویدا اسرار زیادی دارد. زمانی می شود که ما می گفتیم خاندان پهلوی فاسد بودند و روابط کثیفی داشتند، خب ما مخالف بودیم و می توانستیم هر حرفی را بزنیم. اما نخست وزیری که 14 سال مسئول بود است می خواهد حرف بزند .باید بگذاریم حرفش را بزند. آقای خمینی پیشنهاد من را پذیرفت. به خلخالی گفت همان جور که فلانی می گوید عمل کنید.
دکتر یزدی در جواب سوالی در مورد نحوه ی اعدام هویدا می گوید: هنگامی که هویدا شروع کرد که بگوید در دوران 14 ساله زمامداری او به عنوان نخست وزیر شاه چه اتفاقاتی افتاده است و خاطراتش را بیان بکند، رییس جلسه به دادگاه تنفسی کوتاه می دهد. موقعی که هویدا به راهروی دادگاه می آید یکی از آقایان روحانی که آن جا بوده و من مایل نیستم الان اسم او را ببرم در راهرو با هفت تیر کمری خودش او را می کشد. بدین ترتیب آقای هویدا را می برند روی صندلی اش می نشانند و عکس بر می دارند و حکم اعدامش را برایش قرائت می کنند و بعد می برند. اصلا چنین چیزی نبود که اعدامش بکنند.
دکتر یزدی در ادامه با تاسف از این که با مرگ زود هنگام هویدا مملکت ما را از یک سری حقایق تاریخی اش محروم کردند بیان می دارد: اگر هویدا سخن می گفت به نفع چه کسی و به ضرر چه کسانی بود!؟ قطعا اگر هویدا مجال پیدا می کرد که سخن بگوید سخنانش به نفع شاه و اطرافیان حاکم او نبود. بنابراین من این احتمال را مردود نمی دانم که کسانی که نفوذ کرده بودند در آن جا برای آن که هویدا حرف و سخنی نگوید به دست آن فرد او را کشتند. تا در همین جا پرونده مختومه بشود. هویدا به این ترتیب کشته شد."سخنان ابراهیم یزدی را بخش دیداری و شنیداری سایت گوش کنید.
Monday, February 11, 2008
Sunday, February 10, 2008
MASRAF GAAZ
هموطنان گرامي :
با توجه به كاهش دماي هوا و بارش برف و باران،
عاجزانه خواهشمنديم در مصرف گاز به شدت صرفه جويي كنيد
تا همنوعان ما در هند و تركيه و اروپا از سرما تلف نشوند
و ايضاً با كمبود اين سرمايه ملي در كشور عزيز صادر كننده گازمان مواجه نگرديم.
در پايان توصيه ميشود براي گرم كردن خود و محيط خود
از نفتي كه بر سر سفره هايتان موجود مي باشد استفاده نماييد
**
پس از سفر احمدي نژاد به شمال كشور براي حل مشكل گاز
برق اين مناطق هم قطع شد
**
زوج هاي گرامي !
تا وقتي بوسه هست ، چرا گاز ؟؟؟
لطفا در مصرف گاز صرفه جويي كنيد
**
به علت قطعي گاز
جهنم سه روز تعطيل اعلام شد
مؤمنين عزيز هر غلطي مي خواهند بكنند
**
فقط با روشن كردن يك بخاري اضافه شما هم
در تعطيلي مدارس ، دانشگاه ها و ادارات سهيم باشيد
(هم اكنون نيازمند ياري سبزتان هستيم)
**
احمدي نژاد به علت سرماي شديد و
ورود توده هواي سرد به ايران
رئيس كل سازمان هواشناسي كشور رو بركنار
و به جاي وي آقاي الهام را به اين سمت منصوب كرد
**
اطلاعيه مهم وزارت كشور:
به دليل بارش شديد برف و يخبندان
و مصادف شدن با ايام محرم و صفر
و مراسم دهه فجر
و در انتها عيد نوروز
مملكت تا ارديبهشت ماه سال بعد تعطيل است
**
اطلاعيه مهم شيطان:
بنده گرامي
از اين به بعد هرچي دلت مي خواد گناه كن
چون گاز جهنم قطع شده
فعلا آتيش ماتيش خبري نيست
**
به دليل بارش شديد برف و
خانه نشين شدن مرد ها
اداره ثبت احوال نسبت به
SAAT-E MAKHSOUS-E NOW ROUZ
BAR SAR-TITRE MAGHALEH CLICK KOONEED
ZEER - BARAYEH DAAKHEL IRAN BEDOON FILTER
Friday, February 08, 2008
Sunday, February 03, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
